Που γεννάται; Χριστούγεννα! Ημέρα χαράς, ελπίδας, αγάπης. Είναι η μέρα που ο Θεός χάρισε στον άνθρωπο τη Θεότητα […]

Είχε πολλά αγαθά και πιθανόν να τα μάζεψε με πολύ κόπο. Τώρα, όμως, έπρεπε όλα αυτά να τα μοιράσει στους φτωχούς. Ήθελε να μπει στην ομάδα των μαθητών του Ιησού, αλλά αυτό είχε κάποιο κόστος. Έπρεπε να πουλήσει ό,τι είχε δημιουργήσει τόσα χρόνια.

Σχόλιο στο Ευαγγελικό Ανάγνωσμα της Κυριακής Η’ Λουκά Ένα ερώτημα που διαπερνά όλη την ανθρώπινη ιστορία. Ο άνθρωπος […]

Πολλές φορές, ο Θεός σιωπά σε μία δύσκολη στιγμή που βιώνουμε ή αργεί να επέμβει. Αυτό δε σημαίνει […]

Πριν ακόμη τη δημιουργία του σύμπαντος ο Θεός έπλασε τους Αγγέλους. Μία μερίδα από αυτούς επέλεξε να ζει αφορισμένη (εκτός της κοινωνίας) από τον Θεό. Νόμισε ότι μπορούσε να αντλήσει ζωή από τον εαυτό της.

Τρίτη ημέρα σήμερα από την ταφή του Ιησού. Οι Μαθητές Του κλεισμένοι ζουν το πένθος τους για το άδοξο τέλος του αγαπημένου τους δασκάλου.

Από τη στιγμή που θα γεννηθούμε αρχίζει μία ασυνείδητη προσπάθεια ανταγωνισμού. Υπάρχει στη φύση μας η δίψα για αποδοχή, για αγάπη, για ένωση με τον Θεό. Στη στρεβλή της μορφή αυτή η δίψα παραμορφώνεται σε φιλοδοξία.

Αιώνες βασανίζει την ανθρωπότητα το δίπολο θρησκείας και επιστημονικής γνώσης. Αιωρείται η αίσθηση ότι η μία αναιρεί την άλλη ή και εναντιώνεται. Κατά τον μεσαίωνα, το δίπολο αυτό κορυφώνεται στη Δύση. Μέχρι και σήμερα συνεχίζει να απασχολεί πολλούς εκπροσώπους και των δύο χώρων.

Ο Ιωακείμ και η Άννα οδηγούν τη μικρή Μαρία σε ηλικία τριών ετών στο Ναό. Οι γονείς της γέρασαν προσευχόμενοι, παρακαλώντας τον Θεό να τους χαρίσει ένα παιδί. Πράγματι, ο Θεός τους το δίνει και εκείνοι Του αντιπροσφέρουν ό,τι πολυτιμότερο τους είχε χαρίσει, την κόρη τους. Όταν ήρθε εκείνη η ώρα ο Ιωακείμ μάζεψε τα κορίτσια της γειτονιάς για να την ακολουθήσουν μέχρι το Ναό. Την συνοδεύουν δεξιά και αριστερά κρατώντας αναμμένες λαμπάδες . Στο Ναό την περιμένει και την υποδέχεται με χαρά ο Αρχιερέας Ζαχαρίας και την εισάγει στα Άγια των Αγίων, στο πιο ιερό μέρος του Ναού.

Ξεκινάει η πορεία προς την μάχη εναντίον του Μαξεντίου. Όλα ήταν έτοιμα. Ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος πάει μπροστά. Προχωρά για την νίκη στον πόλεμο. Οι πολεμιστές αντρειωμένοι μα και προβληματισμένοι. Θα γυρίσουν άραγε ζωντανοί και πάλι πίσω; Κι αν χτυπηθούν και πεθάνουν θα γυρίσουν τα σώματά τους ως ήρωες νικητές στην πατρίδα ή ως ηττημένοι.

Μήπως και ο βασιλεύς, ο ανδρειωμένος Κωνσταντίνος δεν τα σκέφτεται; Τα σκέφτεται και προβληματίζεται. Όμως προχωρούν για την νίκη…

Η Μεγάλη Εβδομάδα, η εβδομάδα των Παθών, είναι Μεγάλη, γιατί είναι μεγάλα και σημαντικά τα γεγονότα, που διαδραματίζονται μέσα σ’ αυτήν. Είναι το αποκορύφωμα μιας πορείας, που ξεκίνησε από την αρχή της Σαρακοστής. Πορεία προετοιμασίας για την προσωπική μας συνάντηση με το Σταυρωμένο και Αναστημένο Χριστό.

Σήμερα ο Απόστολος Παύλος δεν αφήνει κανένα ερώτημα αναπάντητο. Απαντά και μας λέγει ποιος στ’ αλήθεια είναι ο Ιησούς Χριστός. Έπειτα, μας διδάσκει πως πρέπει να είμαστε για ν’ ανήκουμε σ’ Αυτόν και να γευτούμε τα αιώνια δώρα Του ως γνήσια παιδιά Του.

Η τοπική μας Εκκλησία, της Νέας Ιωνίας, Φιλαδελφείας, Ηρακλείου και Χαλκηδόνος, σκέπεται και φρουρείται απ’ τους Αγίους Αποστόλους που διάβηκαν στη γη της Μικρασίας, τους Αγίους Επισκόπους της Εκκλησίας που εποίμαναν τις τότε πατρίδες της Ανατολής, τους Οσίους Ασκητές, μοναχούς και μοναχές που προτίμησαν το εκούσιο μαρτύριο των δακρύων, τους ένδοξους Νεομάρτυρες που δεν λησμόνησαν τη ζωή που ο Χριστός τους χάρισε και δεν αντάλλαξαν την αιώνια δόξα μ’ εκείνη, την επίγεια, που οι διώκτες τους δολίως τους χάριζαν. Οι πατρίδες της Ανατολής δεν ξεχνιούνται γιατί σ’ αυτές κατοίκησε λαός σοφός που για πατρίδα του, ήδη από τούτην εδώ τη γη, είχε ορίσει την ουράνια κι αυτή εγίνηκε ο μοναδικός σκοπός του.

Όλοι χρησιμοποιούμε το ρήμα “αγαπώ” μα τι στ’ αλήθεια αγαπάμε; Ο Σταυρός σ’ όλους μας δείχνει πως η αγάπη στα λόγια δε τελειώνει

Σήμερα ο Χριστός χόρτασε τα πλήθη που πεινούσαν. Πεινούσε ο λαός μα ήθελε συνάμα τα λόγια Του ν’ ακούσει. Τότε ο Χριστός ρώτησε τι υπάρχει για φαγητό. Οι μαθητές απάντησαν ότι δεν υπάρχει άλλο τίποτε παρά μόνο δύο ψάρια και πέντε καρβέλια ψωμί. Τότε ο Κύριος τα ευλόγησε, τότε έγινε και το θαύμα. Χόρτασε τόσος λαός και μάλιστα περίσσεψε ψωμί δώδεκα κοφίνια.