Η τάξη της Εκκλησίας έχει απίστευτη συνέπεια. Από την Πέμπτη της Αναλήψεως μέχρι και το Σάββατο πριν την Πεντηκοστή, το Σάββατο δηλαδή των ψυχών, γίνεται μια πολύ καλή “επανάληψη” από Λειτουργία σε Λειτουργία, του Ευαγγελίου της Διαθήκης, απ’ τον ευαγγελιστή Ιωάννη, δηλαδή του πρώτου αναγνώσματος από τα δώδεκα των Παθών.
Η Ανάληψη του Κυρίου αποτελεί τον όντως σταθμό στην ιστορία των ανθρώπων. Ο Κύριος ολοκλήρωσε το επίγειο έργο Του. Σαρκώθηκε, κήρυξε, έπαθε, ανέστη και τώρα επιστρέφει στον Πατέρα από τον Οποίο ήλθε, προς τον Οποίον θα είναι ο εσαεί και αιώνιος μεσίτης των ανθρώπων
Όλοι κάπου, κάποτε, κάποια στιγμή έχουμε φωνάξει εκείνο το «είμαι μόνος» κι αδύναμος… για τον εαυτό μου, για μένα, δεν μπορώ να κάνω τίποτε! Ακόμα κι όταν προκύπτει μία ευκαιρία να κάνω κάτι, ένα βήμα παραπέρα, δεν έχω κανέναν σύγκορμα να μου σταθεί, έστω για λίγο, να με σηκώσει απ’ τη μοναξιά μου
Είμαστε φρικτά αδύναμοι οι άνθρωποι. Βάζουμε αναβολές στο οτιδήποτε Κάθεσαι σπίτι σου και σχεδιάζεις και σκέφτεσαι: “θα κάνω εκείνο, θα κάνω το άλλο”, πας να το δουλέψεις λίγο και στην πρώτη δυσκολία το παρατάς. Ή παρατάς το εγχείρημα, ή κοιτάς να μετριάσεις την κατάσταση…
Ήρθε τελικά το Πάσχα. Ο καθένας έκανε το δρόμο του μέσα στη Σαρακοστή της Εκκλησίας. Ο καθένας με τα πάθη του, ο καθένας με το σταυρό του. Τις περισσότερες φορές όταν αναφερόμαστε στα πάθη, το μυαλό μας πηγαίνει στο σώμα μας. Βέβαια, τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα
Η τελευταία εβδομάδα της Τεσσαρακοστής λέγεται βουβή, καθώς ολοκληρώθηκε ο Ακάθιστος Ύμνος προς την Παναγία την περασμένη Παρασκευή κι έτσι δεν θα σημάνει τους χαιρετισμούς. Πόσο στ’ αλήθεια φαίνεται ότι αγάπησεν ο λαός μας την Παναγία: εκεί που δεν έχει ακολουθία για την Παναγία, τα πράγματα κάπως φαίνονται βουβά.
Η πέμπτη εβδομάδα της νηστείας μας φέρνει εξολοκλήρου ενώπιον των ευθυνών μας. Έχουμε φτιάξει μια κοινωνία, η οποία υπεραγαπά τον ατομισμό και όταν γίνεται λόγος για ενότητα, αναλωνόμαστε μιλώντας θεωρητικά και τα λόγια μας ακούγονται ξερά και κούφια, χωρίς περιεχόμενο
Οι ημέρες που ζούμε παρουσιάζουν ιδιαίτερη δράση των Αιρέσεων, ποικίλων προπαγανδών και θρησκευτικού περιεχομένου, παραθρησκευτικών προσηλυτιστικών ενεργειών και εξαπατήσεως των αφελών. Όλοι είμαστε πραγματικοί μάρτυρες των «Ψευδομαρτύρων του Ιεχωβά», των γνωστών Χιλιαστών και της λυσσωδούς προσπάθειάς τους «ἵνα ποιήσουν ἕνα προσήλυτον».
Έρχονται πολλοί άνθρωποι στην εξομολόγηση. Ομολογούν την αμαρτία τους κι ο Χριστός την συγχωρεί, όμως το γεγονός της πτώσης συνεχίζει να τους κατατρώγει.
Βιαζόμαστε και στη βιασύνη μας αυτή, είμαστε ανυποχώρητοι. Θέλουμε κι αγωνιούμε στ’ αλήθεια γι’ αυτό, να κατακτήσουμε τα πάντα χωρίς τον μηδαμινό αγώνα. Κι έτσι, πάμε να κάνουμε κάτι, ένα βήμα και, συχνά, πριν ακόμα το κάνουμε, γκρεμιζόμαστε, ίσως και χειρότερα από πριν
Είδαμε σήμερα τον συνετό άνθρωπο, τον άνθρωπο του Θεού, Νώε – έτσι τον είχαμε συνηθίσει από τις διηγήσεις των περασμένων ημερών – να ξεγυμνώνεται, παρά την ηλικία του και ν’ ασπάζεται έναν εαυτό ψεύτικο: να χάνει την αλήθεια του, μαζί και την όποια προσδοκία.
Έτσι αρχινά η Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία: με τις ωδές των αναβαθμών, τους ύμνους που έψαλλαν οι Εβραίοι όταν πήγαιναν στο Ναό του Σολομώντα για να προσφέρουν θυσία στο Θεό. Αναβαθμοί ήταν οι σκάλες του ναού που οδηγούσαν στο χώρο της λατρείας. Στο βάθος του Ναού, η Κιβωτός της Διαθήκης, με τις πλάκες του Μωυσή. Στο δικό μας ναό, ο ίδιος ο Θεός, Ιησούς Χριστός, Σώμα και Αίμα. Εκεί ο Νόμος, εδώ η Χάρη και η Αλήθεια.
Έλεγεν ο παπα- Χρυσόστομος απ’ την Κεφαλλονιά: “ανάθεμά μας, αν ο Θεός αποστρέψει το βλέμμα Του από πάνω μας, έστω και για λίγο…”. Δεν ζει ο άνθρωπος χωρίς Θεό, απλώς προσποιείται κι αναζητά ψευτοσχέσεις για να αντικαταστήσουν το κενό, όταν η σχέση με το Θεό τείνει να χάνεται
Πέρασε η πρώτη εβδομάδα της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Αφού συγχωρεθήκαμε στον εσπερινό της Συγνώμης, Κυριακή της Τυρινής βράδυ, αρχίσαμε την πορεία στο πνευματικό τούτο στάδιο
Οι περισσότεροι από εμάς, όταν γίνεται λόγος για την Μ. Τεσσαρακοστή, φέρνουμε στο νου μας ένα σωρό απαγορεύσεις, οι οποίες έχουν να κάνουν κυρίως με την διατροφή και με ό, τι μας κάνει να είμαστε χαρούμενοι. Σκεφτόμαστε ένα κατάστιχο κανόνων, οι οποίοι θα μας συνοδεύσουν ως το Πάσχα
Ο θάνατος για τον άνθρωπο είναι η απόλυτη αβεβαιότητα. Στην αναπόφευκτη και αδυσώπητη πραγματικότητά του, ο άνθρωπος δεν έχει να αντιτάξει παρά μόνο την προσωπική αφύπνιση και εγρήγορση. Αυτό βέβαια απαιτεί βαθύτατο υπαρξιακό προβληματισμό. Προβληματισμό για το τι είναι επιτέλους ο θάνατος.
Ο θάνατος, για την ανθρώπινη εμπειρία, σημαίνει καταστροφή της ανθρώπινης προσωπικότητας˙ «είναι η “φυσική” εξέλιξις της βιολογικής υποστάσεως, η παραχώρησις “χώρου” και “χρόνου” εις άλλας ατομικάς υποστάσεις, η επισφράγισις της υποστάσεως ως ατομικότητος.
Σας έλεγα χθες το βράδυ, κατά τη διάρκεια της αγρυπνίας, ότι η νύχτα των Χριστουγέννων είναι η πιο μακριά νύχτα του χρόνου. Σήμερα θα ήθελα να κάνουμε μερικές σκέψεις πάνω στο γεγονός ότι μέρα των Χριστουγέννων είναι η πιο σύντομη μέρα του χρόνου.
Ίσως αναρωτηθεί κανείς : «Είναι λοιπόν η Ορθόδοξη Εκκλησία και οι Πατέρες συντηρητικοί, και επομένως αρνούνται την πρόοδο ; είναι δυνατόν να ζούμε στην εποχή της επιστήμης και της προόδου και η Εκκλησία να ζει στο μεσαίωνα ;»
Λάβαμε λάδι, εκείνο το καρπό της υπόσχεσης του Θεού στον άνθρωπο. Έστειλε ο Νώε μια λευκή περιστερά να πάει σ’ ολάκερη τη γη ν’ αναζητήσει ένα δείγμα ζωής, μια ένδειξη στο Νώε και στην οικογένειά του, ότι ζωή υπάρχει και η ζωή θα συνεχιστεί.
του πρωτοπρεσβύτερου Νικολάου Στασινόπουλου από το βιβλίο «ο όσιος θεοφόρος πατήρ ημών Σάββας ο Νέος 1862 1948 και ΑΣΚΗΤΙΚΟΝ ΙΔΕΩΔΕΣ
Ὁ Κύριλλος ἐπανελάμβανε τήν εὐαγγελική φράση «ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καί ὁ Λόγος ἦν πρός τόν Θεόν, καί Θεός ἦν ὁ Λόγος. Οὗτος ἦν ἐν ἀρχῇ πρός τόν Θεόν» , γιά νά ἐπισημάνει ὅτι ὁ Υἱός εἶναι Θεός καί συναῒδιος μέ τόν Πατέρα.
Στή Σοφία Σολομῶντος ἀναφέρεται ὅτι «ὁ Θεός θάνατον οὐκ ἐποίησεν οὐδέ τέρπεται ἐπ’ ἀπωλείᾳ ζώντων» . Εὔλογα, κάποιος θά ἀναρωτηθεῖ τότε ὁ θάνατος σέ ποιόν ὀφείλεται. Κύριος ὑπέυθυνος γιά τήν ἔλευση τοῦ θανάτου στόν κόσμο εἶναι ὁ ἄνθρωπος.
Ὁ Κύριλλος σημαντικός ἐκπρόσωπος τῆς Ἀλεξανδρινῆς Σχολῆς καί σφοδρός πολέμιος τοῦ Νεστορίου ἀναδείχθηκε μέσα στούς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας σπουδαῖος καί δόκιμος θεολόγος . Ἄλλωστε εἶναι χαρακτηριστικά τά προσωνύμια πού τοῦ ἀποδίδονται καί ἀπό τά ὁποῖα διαφαίνεται ἡ ἐξέχουσα προσωπικότητά του.
Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος είναι ένας από τους τρεις Θεολόγους της Εκκλησίας, -οι άλλοι δύο είναι ο Ιωάννης ο ευαγγελιστής και Συμεών ο Νέος Θεολόγος. Μέσα από το έργο γίνεται λόγος για το πώς κάποιος μπορεί να θεολογήσει και να «συγγίνει» με τον Τριαδικό Θεό.
Ο Ευαγγελισμός της υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας. Πελαγίας και Θεοδοσίας. Οσίου Σεννουφίου του «σημειοφόρου».
