Ο φόβος της θείας εγκατάλειψης

Θέλουμε τον Χριστό να ζει δίπλα μας, στην πόλη μας, στην οικογένειά μας…; Ας μη βιαστούμε ν’ απαντήσουμε.

Ας σκεφτούμε πρώτα τί θα έκανε ο Χριστός; Η παρουσία Του θα αναχαίτιζε ορισμένες πράξεις και συνήθειές μας;

Βλέπετε, ο Χριστός, φέρνει ορισμένα καλά, αλλά προκαλεί και αναστατώσεις.

Ο Χριστός λυπήθηκε τους δύο δαιμονιζόμενους και διέταξε τα δαιμόνια να βγουν από μέσα τους. Και για ν’ αποδείξει ότι βγήκαν από εκείνους, τα διέταξε να μπουν σε κάποιους χοίρους, οι οποίοι έπεσαν στη θάλασσα.

Έτσι έχουμε το καλό και το κακό ως αποτέλεσμα της παρουσίας και της ενέργειας του Χριστού. Θεραπεύτηκαν οι δαιμονιζόμενοι, αλλά χάθηκαν οι χοίροι.

Οι θεραπευθέντες αγάπησαν τον Χριστό για το καλό που τους έκανε, αλλά οι χοιροτρόφοι τον μίσησαν γιατί χάθηκε το βιός τους. Kέρδος για τους μεν, ζημία για τους δε.

Στη χώρα των Γεργεσηνών ο κόσμος διχάστηκε. Κάποιοι χάρηκαν για το πέρασμα του Χριστού ανάμεσά τους, ενώ άλλοι λυπήθηκαν.

Αλήθεια, αν εμείς ήμασταν κάτοικοι εκείνης της περιοχής, με ποιά μερίδα θα πηγαίναμε; Γι’ αυτό έγραψα παραπάνω να μη βιαστούμε ν’ απαντήσουμε αν θέλουμε τον Χριστό κοντά μας.

Ίσως νομίζουμε πως μονάχα καλό θα μπορούσε να προκύψει από την παρουσία Του. Αλλ’ αυτό εξαρτάται από εμάς. Από τη σχετική εκτίμηση που έχουμε για τη ζωή τη δική μας και των συνανθρώπων μας και των πραγμάτων.

Ποιο όμως άραγε είναι το σπουδαιότερο πράγμα στη ζωή μας;

Αν χρησιμοποιούμε κάθε μέσο, θεμιτό ή αθέμιτο για να κερδίζουμε, δεν θα θέλουμε τον Χριστό. Θα μας έλεγχε η παρουσία Του, η οποία θα ήταν καρφί στη συνείδησή μας.

Αν την πίστη μας τη χρησιμοποιούμε για να κερδοσκοπούμε, μόνο ανησυχία και επανάσταση θα έφερνε στον άμεσο κόσμο μας ο Χριστός.

Πόσοι και πόσοι από εμάς, δεν θα λέγαμε στον Χριστό, αν βρισκόταν ανάμεσά μας:

«Φύγε Χριστέ! Δεν σε θέλουμε! Είσαι επαναστατικός. Τη ζωή των ανθρώπων τη θεωρείς πολυτιμότερη από την περιουσία τους».

Kαι ο Χριστός, όταν βλέπει ότι δεν Τον θέλουν, φεύγει. Έτσι έφυγε και απ’ τη χώρα των Γεργεσηνών, εφ’ όσον εκείνοι του ζήτησαν να φύγει. Αυτό δεν είναι άλλωστε το δίκαιο…;

Αλλ’ αυτό είναι και το ολέθριο για τον άνθρωπο. Διότι όσο υπάρχει ο Θεός κοντά του, υπάρχει ελπίδα να σωθεί. Όταν όμως φεύγει ο Θεός, ο άνθρωπος μένει απροστάτευτος, αστήρικτος, ευάλωτος στη μανία του κακού.

Είναι όντως φρικτή, η θεία εγκατάλειψη.

Γι’ αυτό εμείς ας κρατηθούμε κοντά στον Χριστό. Ας αρπάζουμε τις ευκαιρίες που μας προσφέρει προς μετάνοια η αγαθότητά Του και ειλικρινά ας μετανοούμε. Αυτή θα είναι η σωτηρία μας.

Ιεροδ. Αυγουστίνος Βλάχος