«Υμείς έστε το φως του κόσμου»

Σχόλιο στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής των Αγίων Πατέρων της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου

«Υμείς έστε το φως του κόσμου».

Μ’ αυτές τις λίγες λέξεις, ο Χριστός, στο ευαγγελικό ανάγνωσμα αυτής της Κυριακής, περιγράφει την αποστολή μας σε τούτον τον κόσμο.

Την παρομοιάζει με φως. Διότι πραγματικά, μέσα στις κοινωνίες των ανθρώπων, όσοι ακολουθούν και διδάσκονται από Τον Χριστό, έχουν τις ίδιες ιδιότητες που έχει το φως.

Ποιες είναι αυτές οι ιδιότητες του φωτός; Φωτίζει, ζεσταίνει, καθαρίζει. Το ίδιο ακριβώς κάνει κι ένας πραγματικός μαθητής Του Χριστού.

Φωτίζει με τις αρετές του. Με την ακτινοβολία της προσωπικότητάς του. Η ζωή του είναι παράδειγμα προς μίμηση, διότι αντιγράφει, στο μέτρο του ανθρωπίνως δυνατού πάντοτε, τη ζωή Του Θεανθρώπου. Δεν υπάρχουν σ’ αυτή σκιές. Σκοτεινές υποθέσεις που φοβούνται το φως της δημοσιότητας. Δεν έχει σημασία η κοινωνική του θέση. Είτε στη βάση βρίσκεται, είτε στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας, η συμπεριφορά του τον αναδεικνύει, στο περιβάλλον του, σε ηγετική θέση. Βλέπετε, δεν παίρνει αξία το πρόσωπο ενός τέτοιου ανθρώπου απ’ το αξίωμα και τη θέση που κατέχει αλλά η θέση και το αξίωμα παίρνουν αξία απ’ αυτόν.

Γι’ αυτό δεν καταδέχεται να χρησιμοποιήσει ανέντιμα μέσα για να φτάσει ψηλά και αποφεύγει την αναρριχητική ευελιξία και ευκαμψία, τακτική που είναι δυστυχώς πολύ.. «της μόδας» στην εποχή μας. Εκείνο που τον ενδιαφέρει δεν είναι το πού θα φτάσει αλλά το αν θα ακτινοβολεί από εκεί που βρίσκεται με τα καλά του έργα.

Πόση ανάγκη έχουμε αλήθεια σήμερα, από τέτοιους ανθρώπους..;

Ζεσταίνει με την αγάπη του. Αυτή η αγάπη είναι και το διακριτικό του γνώρισμα. Προσφέρεται απλόχερα σε όλους, φίλους και εχθρούς, γνωστούς και αγνώστους. Στο πρόσωπο του κάθε ανθρώπου, ο πραγματικός Χριστιανός, βλέπει έναν αδελφό. Πονάει και χαίρεται μαζί του. Είναι πρόθυμος να σκύψει πάνω απ’ τα προβλήματα του άλλου και με στοργικό ενδιαφέρον να τον στηρίξει. Θυσιάζει χρόνο και χρήμα, την άνεση και την ησυχία του, για να γλυκάνει πληγές, να σκουπίσει δάκρυα, να κάνει ν’ ανθίσουν χαμόγελα χαράς σε χείλη. Τα μεγαλύτερα θαύματα στην ιστορία του Χριστιανισμού, παλιά και πρόσφατα, είναι τα θαύματα της αγάπης.

Κάπου εδώ έρχονται και.. «κουμπώνουν», οι δύο ιδιότητες που προαναφέραμε, η αρετή δηλαδή και η αγάπη. Το φως της αρετής, αν δεν συνοδεύεται από τη ζεστασιά της αγάπης, μοιάζει με τα ψεύτικα φώτα που στολίζουν τις βιτρίνες στις πόλεις και που εντυπωσιάζουν με τη φαντασμαγορία τους όταν τα βλέπεις από μακριά. Μόλις όμως πλησιάσεις, σε ζαλίζουν μεν με το φωσφορισμό τους, χωρίς όμως να σου προσφέρουν θαλπωρή.

Δυστυχώς, στην εποχή μας, η «αρετή της βιτρίνας», το φως χωρίς ζεστασιά, κυριαρχεί.

Τέλος, ο πραγματικός Χριστιανός, ως «φως του κόσμου», καθαρίζει και απολυμαίνει το κοινωνικό περιβάλλον που μέσα σ’ αυτό ζει και αγωνίζεται.

Όπως το ηλιακό φως έχει την ιδιότητα να καταστρέφει τα νοσογόνα μικρόβια που αναπτύσσονται στη σκιά και στο σκοτάδι και ν’ αποξηραίνει τα λιμνάζοντα νερά που αποτελούν εστίες μολύνσεως, έτσι κι εκείνος, με την αρετή και την αγάπη του, ασκεί εξυγιαντική επίδραση στην κοινωνία των ανθρώπων. Ένας και μόνο τέτοιος Χριστιανός, με φλόγα στην ψυχή, είναι ικανός ν’ αναμορφώσει ολόκληρη κοινωνία και να μεταμορφώσει έναν βούρκο σε ανθόκηπο. Η ιστορία της ιεραποστολής έχει να παρουσιάσει άπειρα τέτοια παραδείγματα.

Με μια ματιά γύρω μας, μπορούμε ακόμα να διαπιστώσουμε αυτή την εξυγιαντική δύναμη που προαναφέραμε, σ’ έναν αφοσιωμένο γονέα, σ’ έναν εμπνευσμένο δάσκαλο, σ’ έναν φωτισμένο κληρικό, σ’ έναν φιλότιμο υπάλληλο σε κάποια υπηρεσία.

Πόσες ψυχικές νεκραναστάσεις, πόσες επιστροφές στο δρόμο Του Θεού, οφείλονται σε τέτοιους αγνώστους και άσημους ανθρώπους, με ψυχές όμως γεμάτες με φως Χριστού; Η αιωνιότητα θα το αποκαλύψει..

Υπάρχει μια μαρτυρία που αναφέρει πως όταν ο Γκαίτε βρισκόταν στα τελευταία του, άνοιξε για μία στιγμή τα μάτια του, κοίταξε γύρω του με βλέμμα απλανές και φώναξε: «Φως, περισσότερο φως». Ύστερα ξεψύχησε. Θα λεγε κανείς πως η επιθανάτια κραυγή του μεγάλου αυτού Γερμανού ποιητή, εκφράζει τη μεγαλύτερη ανάγκη της εποχής μας. Ο σημερινός κόσμος, ο σύγχρονος πολιτισμός, απ’ τα πρόθυρα του πνευματικού θανάτου, κραυγάζει ακριβώς το ίδιο.

Κι έρχεται ο Χριστός και απαντά σ’ αυτή τη γεμάτη αγωνία κραυγή μας, με τα λόγια του ευαγγελικού αναγνώσματος αυτής της Κυριακής: «Υμείς έστε το φως του κόσμου. Φωτίστε με τις αρετές σας, ζεστάνετε με την αγάπη σας, εξυγιάνετε με την ηθική και πνευματική επιρροή σας στην κοινωνία».

Ας νιώσουμε το μέγεθος της τιμής αλλά και της ευθύνης: Ο Χριστός μας θέλει φωτοδότες! Και πρέπει να γίνουμε, αν θέλουμε ν’ ανατείλουν καλύτερες μέρες στη γη.

Ιεροδ. Αυγουστίνος Βλάχος