Πολύ συχνά κάνουμε το λάθος ν’ απομακρύνουμε την αλήθεια απ’ το παρόν και να τοποθετούμε τα γεγονότα της ιστορίας κάπου χαμένα στο παρελθόν στις σελίδες ενός σκονισμένου βιβλίου μιας βιβλιοθήκης. Να κατέχουμε μια ξερή γνώση που στο άκουσμα της μοιάζει με απάντηση σε κάποιο τηλεπαιχνίδι γνώσεων. Ναι, το 1922 έγινε η καταστροφή της Σμύρνης κι αυτό δε θα μπορούσε ποτέ ν’ ακουστεί μονάχα σαν απάντηση κάποιου μαθητή σε μιαν αντίστοιχη ερώτηση του δασκάλου του.
Όλοι χρησιμοποιούμε το ρήμα “αγαπώ” μα τι στ’ αλήθεια αγαπάμε; Ο Σταυρός σ’ όλους μας δείχνει πως η αγάπη στα λόγια δε τελειώνει
Άσε το σκοτάδι κι έλα να δεις: πάμε στη κορφή του όρους Θαβώρ, να δούμε ό, τι δε μπορούσαμε να δούμε όταν ήμασταν στη γη, συνασπισμένοι με σκοτάδι. Πάμε, ας αφήσουμε τις τόσες μέριμνες κι ας δούμε τελικά στη ζωή τι έχει σημασία ή καλύτερα τι είναι η Ζωή στ’ αλήθεια. Πάμε στο όρος Θαβώρ για να δούμε ποιος είναι ο Χριστός, ποιος είναι Αυτός που γεννήθηκε σαν κι εμάς τους ανθρώπους, που κανακεύτηκε στην αγκαλιά της Μάνας κι όταν κρύωνε σαν ήτανε μικρό παιδί, η Μάνα Τον εσκέπαζε για να μη κρυώσει…
Σήμερα ο Χριστός χόρτασε τα πλήθη που πεινούσαν. Πεινούσε ο λαός μα ήθελε συνάμα τα λόγια Του ν’ ακούσει. Τότε ο Χριστός ρώτησε τι υπάρχει για φαγητό. Οι μαθητές απάντησαν ότι δεν υπάρχει άλλο τίποτε παρά μόνο δύο ψάρια και πέντε καρβέλια ψωμί. Τότε ο Κύριος τα ευλόγησε, τότε έγινε και το θαύμα. Χόρτασε τόσος λαός και μάλιστα περίσσεψε ψωμί δώδεκα κοφίνια.
Σήμερα γιορτάζουμε τους Πατέρες της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου που έγιναν φως με τη ζωή τους ώστε το φως της Αλήθειας να μεταφέρουν σ’ εμάς σήμερα. Δε γίνεται χωρίς Αλήθεια να θέλει κανείς να ζει στο φως, δε γίνεται χωρίς Αλήθεια να γίνεται ο ίδιος για τους άλλους φως. Ο Κύριος στο σημερινό Ευαγγέλιο καλεί τον καθένα από ‘μας να γίνει φως για τους άλλους που βρίσκονται στο σκοτάδι.
Σήμερα ο Χριστός θεράπευσε τους δυο δαιμονισμένους και κανένας απ’ την πόλη των Γεργεσηνών δεν πήγε να Τον ευχαριστήσει. Οι κάτοικοι μάλιστα της πόλης δεν Τον ήθελαν κοντά τους μολονότι θεράπευσε δυο απ’ τα παιδιά τους. Του ζήτησαν να φύγει μακριά.
Λέει ο Άγ. Ισαάκ ο Σύρος ότι δε μπορούμε απ’ τη μια να έχουμε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας κι απ’ την άλλη να θέλουμε να γνωρίσουμε τα Μυστήρια της Χάριτος του Θεού. Θεωρούμε τον εαυτό μας ανώτερο απ’ τους άλλους;
«.. στη σιωπή συναντιέται κανείς με τον εαυτό του κι έπειτα με τον ίδιο τον Θεό. Η Βασιλεία του Θεού βρίσκεται ήσυχα εντός μας. Ο Χριστός δε μας αφήνει “χωρίς οδηγίες” στο ταξίδι προς την Βασιλεία Του ..»
Για να λογίζεται κάποιος επιτυχημένος στον κόσμο πρέπει να έχει χρήματα, κοινωνική καταξίωση και να τον αναγνωρίζουν όλοι…! Οι άνθρωποι πλέον έχουμε τεράστιο θέμα με την εικόνα μας. Ο καθένας βέβαια την εικόνα του μπορεί να τη φτιάχνει όπως θέλει κι όπως θέλει να παρουσιάζεται στους άλλους. Τώρα δε με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, των οποίων η λειτουργία βασίζεται στη κυριαρχία της εικόνας, μπορεί ο καθένας να διαμορφώνει την εικόνα του ακόμα πιο εύκολα αναζητώντας επίμονα μιαν αναγνωρισιμότητα. Ότι τέλος πάντων έχει μια κάποια αξία σε διάφορα επίπεδα.
Είδαμε τον Χριστό να νικά τον θάνατο. Ψηλαφήσαμε την πλευρά του Αναστημένου, διαπιστώσαμε την πρώτη εκείνη Κυριακή της ιστορίας ότι όντως στ’ αλήθεια αναστήθηκεν ο Κύριος. Γίναμε αυτόπτες μάρτυρες της φανέρωσής Του: θεράπευσε την παραλυσία μας, μας πότισε με το νερό που δεν τελειώνει και δίνει ζωή, έκανε καλά τα τυφλά μας μάτια. Ο Κύριος μας θεράπευσε. Κι αφού θεραπευτήκαμε, ομολογούμε Αυτόν ως αρχηγό της ζωής μας. Θα ήμασταν αχάριστοι αν δεν το πράτταμε. Ο Κύριος μας χάρισε την Αλήθεια και για την Αλήθεια αυτή, η Εκκλησία Του αγωνίζεται κι αγωνιά.
Σήμερα ο Χριστός θεράπευσε τον Τυφλό. Κι από το θαύμα αυτό, φανέρωσε ο ποιος ήταν στ’ αλήθεια: ο Ποιητής, του παντός Δημιουργός. Εκείνος που έπλασε τον άνθρωπο, έφτιαξε πηλό και θεράπευσε τον Τυφλό
Κανέναν δε πιέζει ο Χριστός. Περιμένει εμείς ελεύθερα να συμφωνήσουμε μαζί Του, να συναινέσουμε, δηλαδή, στη Σωτηρία μας.
Σήμερα ο Χριστός θεράπευσε τον Παράλυτο. Έναν Παράλυτο που τόσα χρόνια δεν του ‘χε σταθεί κανένας. Ούτε ένας δεν του ‘χε δώσει σημασία… Κι αν του έδινε, θα ‘τανε για να του δώσει κάποιο κέρμα, εκεί που ζητιάνευε κοντά στην Κολυμβήθρα. Ας φανταστούμε λοιπόν τον ίδιο τον Παράλυτο που το μόνο συναίσθημα που είχε ζήσει ήταν εκείνο της λύπησης των άλλων
Στον κενό του Σωτήρα Τάφο, στη συντροφιά των Μυροφόρων κι εμείς, γνωρίσαμε το πως νικήθηκαν οι φόβοι του καθένα!
Σήμερα ο Χριστός είπε στους μαθητές του ότι όποιος θέλει να είναι πρώτος, πρέπει να ξέρει ότι κατ’ ουσία πρέπει να περάσει τη ζωή του σα να ‘ναι ο τελευταίος. Κι αυτό δεν ισχύει μονάχα για τους άλλους, αλλά ισχύει για όλους μας. Εύκολα κανείς θα κρίνει τον άλλον. Μα όσο πιο εύκολα κρίνουμε τον άλλο, άλλο τόσο φοβόμαστε την αυτοκριτική
Ένας πατέρας έφερε μπροστά στον Χριστό το δαιμονισμένο παιδί του ώστε ο Κύριος να το θεραπεύσει. Ο Χριστός ρώτησε τον πονεμένο πατέρα αν πράγματι πιστεύει κι ο πατέρας απάντησε: Ναι Κύριε, πιστεύω, βοήθησε με την απιστία μου!
Αν πηγαίναμε σ’ έναν άνθρωπο της εποχής του Χριστού και του δείχναμε το σημείο του Σταυρού, τότε μόνο ρίγος φρίκης στη θέα του μονάχα θα προξενούσε. Αν πηγαίναμε σ’ έναν Ιουδαίο της εποχής του Χριστού και του δείχναμε τον Τίμιο Σταυρό, τότε όχι μόνο θα ανατρίχιαζε στη θέα του συμβόλου που μόνο θάνατο μαρτυρούσε
Πολύς κόσμος μαζεύτηκε να δει τον Ιησού. Μεταξύ αυτών, ήσανε κάποιοι που έφεραν μπροστά Του έναν παράλυτο. Αμέσως ο Ιησούς έδωσε στον παράλυτο την άφεση των αμαρτιών του, πράγμα που σκανδάλισε έναν ευσεβή Ιουδαίο που βρίσκονταν εκεί. Tότε, ο Ιουδαίος γυρνά και λέει στον Χριστό ότι βλασφήμησε καθώς αμαρτίες μονάχα ο Θεός μπορεί να συγχωρήσει. Ο Κύριος αναγνώρισε τον υποκριτικό του Ιουδαίου λογισμό και του είπε:
-Τι είναι ευκολότερο, να πω στον παράλυτο “είναι συγχωρημένες οι αμαρτίες σου”, ή να του πω, “πάρε στον ώμο σου το κρεβάτι σου και περπάτα”;
Κάποιος γέροντας είπε: “πες με αχρείο, πες με αμαρτωλό, πες με τιποτένιο… μη με πεις μονάχα αιρετικό!” Κυριακή της Ορθοδοξίας: σύναξη αγία στ’ όνομα του αναστημένου Χριστού, μνήμη ιερή των αγίων που ομολόγησαν τον Αναστάντα, συστύλωσαν μαζί με το αίμα του Χριστού, δίνοντας το δικό τους αίμα, την Εκκλησία.
Λένε οι Πατέρες ότι οι χειρότεροι λογισμοί είναι εκείνοι που μας καλλιεργούν την υποκρισία. Όταν αγωνιζόμαστε πνευματικά, οι λογισμοί αυτοί γίνονται εντονότεροι και δρουν σε τέτοιο βαθμό που δεν τους καταλαβαίνουμε γιατί φαίνονται μπολιασμένοι με την ευσέβεια και την αρετή
διότι πείνασα και μου δώσατε να φάω, δίψασα και με ποτίσατε, ξένος ήμουν και με πήρατε στο σπίτι, γυμνός ήμουν και με ντύσατε, αρρώστησα και μ’ επισκεφθήκατε, στη φυλακή ήμουν και ήρθατε σε ‘μενα
Πριν λίγες μέρες στο περίπτερο ένα παιδάκι έκλαιγε ζητώντας απ’ τη μητέρα του παγωτό. Η μητέρα εξηγούσε ότι είναι χειμώνας και ότι δε κάνει να φάει παγωτό. Ο μικρός άρχισε να φωνάζει με περισσή επιμονή. Τότε, η μητέρα αντιλήφθηκε ότι δίπλα της περιμένει να εξυπηρετηθεί ο ιερέας. Γυρνά στο παιδάκι κι αυθόρμητα μ’ αυστηρή φωνή του λέει: “σταμάτα λοιπόν! Αν συνεχίσεις, θα σε μαλώσει ο παππούλης!”.
Ανοίγει το Τριώδιο. Οι μάσκες του κόσμου θα βγουν απ’ τα πατάρια ή θ’ αγορασθούν από τα εποχιακά καταστήματα. Απ’ την άλλη, στην Εκκλησία δεν έχει μάσκες. Τα πάντα φωτεινά κι αγιασμένα, δε χρειάζεται τίποτε να κρυφτεί. Ο Χριστός μας διδάσκει ακριβώς το αντίθετο απ’ το φρόνημα του κόσμου. Πως να βγάζουμε δηλαδή τις μάσκες και να ‘μαστε αληθινοί.
Υπήρξαν φορές που αισθανθήκαμε μόνοι και πνιγμένοι σα να ‘μασταν μέσα σ’ ένα λεωφορείο χωρίς καθίσματα και χειρολαβές, που τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Παλλόμαστε μες το ταξίδι της ζωής: στις επιλογές, στις αποφάσεις, εκεί που ο δρόμος δημιουργεί διχάλες -όχι μια και δυο αλλά χιλιάδες.
Σήμερα ο Χριστός θεράπευσε την κόρη της Χαναναίας. Η Χαναναία, γυναίκα αλλόφυλη κι αλλόθρησκη, για τους Ιουδαίους ξένη. Ο Χριστός όμως δε κοίταξε τα δεδομένα των ανθρώπων αλλά την πραγματικότητα: την αυθεντικότητα της πίστης, τη σιγουριά της ελπίδας
Σύμφωνα με τους Κανόνες που μας έχουν αφήσει οι Άγιοι Πατέρες, το Μυστήριο της Θείας Λειτουργίας είναι αδύνατο να τελεστεί μονάχα με την παρουσία του ιερέα και λειτουργού του Μυστηρίου, χωρίς την ταυτόχρονη παρουσία έστω και ενός πιστού. Πίσω απ’ αυτή την απαγόρευση των ιερών κανόνων, εννοείται ολόκληρη η ορθόδοξη εκκλησιολογία.
“μα, πώς ο δάσκαλος θα περάσει το βράδυ στο σπίτι αυτού του αμαρτωλού;” Ο Ζακχαίος όμως μετανόησε κι ο Κύριος φανέρωσε τη σωτηρία του πρώην τελώνη.
Οι Πατέρες του Γενάρη είναι η απάντηση σ’ όσους ασκούν πολεμική στον Χριστό. Δεν απαντούν απλώς… Αποτελούν την απάντηση οι ίδιοι!
Ο Χριστός, ήσυχα τους θεράπευσε. Δεν περίμενε την επιβράβευση κανενός. Έτσι λειτουργεί ο Θεός: ήσυχα. Τόσο ήσυχα, που οι θόρυβοι της ζωής μας είναι τόσοι πολλοί και μας εμποδίζουν να δούμε τις ευεργεσίες Του. Ας Τον ευχαριστούμε, τουλάχιστον, “ὑπέρ τῶν φανερῶν καἰ ἀφανῶν” ευεργεσιών Του.
Πίσω απ’ το τάλαντο της Ψαλτικής κρύβεται ο Παράδεισος. Έλεγεν ένας παλαιός παπάς “από το πως ψάλλεις, φαίνεται πόσον αγώνα πνευματικό κάνεις”. Κι είναι αλήθεια. Στο διακόνημα της Ψαλτικής κρύβεται ένας παράδεισος του οποίου η κατάκτηση δε κρίνεται από το τάλαντο που χάρισεν ο Θεός στον ψάλλοντα, μα από τον τρόπο διαχείρισης του ταλάντου από τον Ιεροψάλτη.
“Έλα και στάσου μαζί μας Βαπτιστή, δεῦρο στῆθι μεθ’ ἡμῶν, έλα και στάσου μαζί μας, Ιωάννη”!
Όταν το “Ιησούς Χριστός Νικά” γίνει η ζωή μας, τότε κάθε της πτυχή θα κοσκινίζεται απ’ του Χριστού τη νίκη. Κάθε χρόνος που περνά θα ‘ναι ευφρόσυνος, χρόνος σωτηρίας. Αμήν, γένοιτο.
Μαρτύρων Αθηνοδώρου, Ακεψιμά, Ισιδώρου και Λέοντος. Γαϊανού και Γαΐου. Δομετίου, Νεοφύτου, Μαρτίνου, Νικολάου και Πρίσκου. Οσίων Αμβροσίου επισκόπου Μεδιολάνων (†397). Αμμούν του εν Νητρία. Γρηγορίου, Ιγνατίου, Ιωάννου του Ρώσου, Παύλου υποτακτικού, «του εν Παρηγοριά» και Γερασίμου ασκητού, του εξ Ευβοίας.
