Η Αλήθεια του Χριστού κι ο δικός μας Φαρισαϊσμός

Σήμερα θεράπευσε ο Ιησούς τη Συγκύπτουσα γυναίκα. Τηνε θεράπευσε αν και ήταν Σάββατο, μέρα ανάπαυσης κατοχυρωμένη απ’ το Νόμο. Δέχτηκε τη κριτική του Αρχισυνάγωγου για τη παραβίαση αυτή του θρησκευτικού νόμου. Ο Ιησούς του απάντησε.

Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: μια ζωή “σαν παιδάκι”

Είμαστε τσιγκούνηδες στα συναισθήματα. Δε μιλάμε, δε λέμε τι αισθανόμαστε -πιστέυουμε ότι θα προδοθούμε. Μπορεί να έχουμε προδοθεί παλιότερα: τούτο κάνει την εξωτερίκευση των συναισθημάτων πιό δύσκολη. Απ’ την άλλη, βλέπεις τα παιδιά, κυρίως των μικρότερων τάξεων και του νηπιαγωγείου, πόσο αυθόρμητα κλαίνε, πόσο αυθόρμητα γελάνε.

Άσε ό,τι σε δένει με τη γη κι ακολούθησέ με…!

Κάποιος άρχοντας ρώτησε τον Ιησού τι να κάνει ώστε να κληρονομήσει την αιώνια ζωή. Η απάντηση του Χριστού δεν αφήνει κανένα αναπάντητο ερώτημα: “μοίρασε τα πλούτη σου στους φτωχούς κι ακολούθησέ με”.

Λογαριάζουμε χωρίς τον Ξενοδόχο..!

Θα ακούσουμε την Κυριακή στο ευαγγελικό ανάγνωσμα: “Ψυχή έχεις πολλά αγαθά για τα χρόνια που έρχονται, φάε, πιές, εφραίνου”. Και θα αναλογιστεί κανείς τι το κακό έκανε αυτός ο άνθρωπος!

Ο Χριστός δεν είναι ιδέα, είναι η ζωή μας!

Ο Κύριός μας μιλά για έναν άλλον πλούσιο ακόμα. Θα μπορούσε να είναι ο ίδιος πλούσιος που ακούσαμε πριν δυο Κυριακές. Εκείνος που, αφού πέθανε, πήγε στον Άδη και ζητούσε τη βοήθεια του επίσης κεκοιμημένου Λαζάρου, ο οποίος αναπαύονταν στον Παράδεισο

Έρχου Χριστέ Εμμανουήλ!

Έρχου Χριστέ Εμμανουήλ, γιατί η θλίψη μας είναι μεγάλη. Έρχου Χριστέ, γιατί η ιστορία γίνεται ολοένα πιο έρημη και καταπεσούσα. Ζούμε όπως τότε, τον καιρό του Νωέ, σαν να μην υπάρχει Θεός, σα να μη γεννήθηκες ποτέ, σα να μη περπάτησες στους ίδιους μ’ εμάς δρόμους …

Μάθε τον εαυτό σου, για ν’ αγαπήσεις το διπλανό σου!

Κάποιος ρώτησε τον Χριστό τι πρέπει να κάνει ώστε να κληρονομήσει την αιώνια ζωή. Τότε, ο Κύριος του απάντησε ότι μεταξύ άλλων, και πάνω απ’ όλα, θα πρέπει ν’ αγαπήσει τον διπλανό του όπως αγαπά τον εαυτό του

«Δε μας κάνει» ο Χριστός, τα εύκολα προτιμάμε…

Η διαδρομή που έκανε ο Χριστός για να πάει να βρει τη νεκρή κόρη του Ιάειρου είναι μια σύνοψη της φανέρωσης του Θεού στον καθένα. Βλέπεις ολόκληρο Θεό να περπατά μεταξύ των ανθρώπων. Ολόκληρο Θεό να πορεύεται μες τον συνωστισμό

Αγιοκέρι στον Άγιο τον Μικρασιάτη, Καλόγερο, Παπά και Μάρτυρα, Γεώργιο τον Νεαπολίτη

Ανεβαίνοντας κάποιος στη συνοικία του Περισσού αρχίζει να διακρίνει ομοιόμορφες προσφυγικές κατοικίες. Ο τόπος έχει δυναμική διαφορετική. Σα βγει κανείς ν’ αγναντέψει αυτή την ομοιομορφία των παλιών κατοικιών, που πλέον στα μάτια κάποιου απλού παρατηρητή θα φαίνονταν ακόμη και γραφικές, κλείνει τα μάτια και μεταφέρεται -όχι σε χρόνους τόσο παλιούς- σχεδόν ενενήντα χρόνια πίσω

Bόλτα στο κοιμητήριο…

Το καλύτερο μάθημα για τα παιδιά μας θα ‘ναι να τα πάρουμε μια Κυριακή και να πάμε στο κοιμητήριο. Βέβαια, σήμερα, θα πεις ότι τονε διώξαμε μακριά τον θάνατο

Το Πρόσφορο της μητέρας του Βαγγέλη

Ο Βαγγέλης, παιδί του Γυμνασίου που διακονούσε στο Ιερό, ακούστηκε πίσω απ’ τους ιερείς ν’ αναφωνεί “ου-α-ου, αυτό είναι το πρόσφορο που έχετε εδώ (ενν. στο δισκάριο), το έφτιαξε η μητέρα μου!”

Ξύπνα απ’ την ερημιά σου!

Ξέρουμε πολύ καλά, ότι δε πλαστήκαμε για μοναξιά. Ακόμα και μέσα σ’ αυτήν, δαιμονισμένοι και μόνοι, γνωρίζουμε ποιος είναι ο Ιησούς, Τον ομολογούμε: αυτή είναι η φύση μας!

Είμαστε όλοι του Χριστού καλεσμένοι

Τα σύμβολα που χρησιμοποιεί ο Χριστός έχουν να κάνουν με την γονιμότητα, με την ζωή. Βλέπεις αγκάθια, βλέπεις πέτρα, βλέπεις γη που κλωτσάει το σπόρο, βλέπεις τέλος και γη γόνιμη. Στη πέτρα δεν υπάρχει ζωή.

Δε θα χαθώ πουθενά!

Έχουμε λόξα: δε μπορούμε να δούμε ευθεία τον εαυτό μας, μαζί και τίποτε άλλο πάνω στη γη. Έχουμε λόξα που δεν επιτρέπει ευθείες ματιές σε κανέναν και πουθενά

Ας πιστέψουμε επιτέλους στην Ανάσταση!

Κάποτε είπανε στο Γέροντα της Σκήτης ότι δυο χριστιανές απ’ την πόλη κατέληξαν πόρνες και ζούσαν των άλλων την κατακραυγή. Τότε, ο Γέροντας έκανε προσευχή κι ήλθε σε έκσταση. Είδε ότι κοινωνά τους πιστούς και πολλών τα πρόσωπα μπροστά στο Ποτήριο άλλαζαν, μεταμορφώνονταν σε φιγούρες αλλόκοτες

Πώς να κρυφτείς απ᾽ τα παιδιά;

Την Κυριακή του Σπορέα ξεκίνησε η νέα κατηχητική χρόνια. Ο λόγος για την επιλογή αυτής της Κυριακής από την Εκκλησία είναι προφανής: έχει να κάνει με το περιεχόμενο της παραβολής του ευαγγελικού αναγνώσματος της ημέρας

Ο Χριστός κι ο ψεύτικός μας εαυτός

Δες προς τον Χριστό και πες: Ναι Κύριε, είμαι άνθρωπος αμαρτωλός. Μη παίξεις αδελφέ μου θέατρο στη σχέση σου αυτή. Αρκετά αναγκαζόμαστε στην καθ’ ημέρα υποκρισία των καταστάσεων. Μη πας να κρυφτείς γιατί Αυτός ξέρει. Και ξέρεις κάτι; είναι ο μόνος που ξέρει. Είναι κι Αυτός που προδίδεται, όταν υποχωρείς στις περιστάσεις που σε κάνουν ψεύτικο

Πλαστήκαμε για τη ζωή που δεν τελειώνει!

Σήκωσε τον Σταυρό σου κι ακολούθησέ με. Δεν είν’ εύκολο πράγμα. Θέλει κότσια, δύναμη εσωτερική. Να γνωρίζουμε ποιοι είμαστε, ώστε να ξέρουμε ποιον εαυτό προσφέρουμε στον Χριστό. Να μη ζούμε ‘μεις αλλά να ζει ο Χριστός μέσα μας. Σηκώνω τον Σταυρό μου!

Απουσία Σταυρού, απουσία Χριστού

Στα Ιεροσόλυμα, κατά την χριστιανική αρχαιότητα, την ημέρα του Σταυρού γίνονταν γιορτή λαμπρή. Δεν είναι λίγες οι φωνές της εποχής που μας το λένε. Μα πιο ωραία απ’ όλους, μια Ισπανίδα μοναχή, η Αιθερία, περιγράφει την εορτή στις επιστολές της προς τις αδελφές του μοναστηριού που ανήκε και τούτο λίγα χρόνια μετά την εύρεση του Σταυρού από την Αγ. Ελένη

…για ‘μας ήρθε ο Χριστός στον κόσμο!

Για ‘σενα ήρθε ο Χριστός στον κόσμο, που πιστεύεις ότι δεν έχεις κανέναν. Που πιστεύεις ότι είσαι μόνος. Δεν είμαστε για την μοναξιά πλασμένοι! Ήρθε ο Χριστός στον κόσμο να διαλύσει τη δική σου, τη δική μου, την ψευτιά του καθένα

Ἡ στεῖρα τίκτει, τὴν Θεοτόκον, καὶ τροφόν τῆς ζωῆς ἡμῶν!

Οι καταραμένοι μιας κοινωνίας που σκορπίζει κατάρες, μπορεί να κρύβουν παράδεισο που εμείς αδυνατούμε να δούμε, πόσο μάλλον να ζήσουμε.

Ένας Θεός για κάθε χρήση

Πριν αρκετό καιρό, ήρθε μια γυναίκα, γύρω στα πενήντα πέντε και μου ‘δωσε μια μπλούζα. Την ρώτησα τι ακριβώς ζητούσε κι εκείνη μου απάντησε πως ήθελε να την σταυρώσω πάνω στην Αγ. Τράπεζα, ώστε αφού την βάλει ο γιος της, χωρίς αυτός να ξέρει ότι αγιάστηκε, να μπει στον ίσιο δρόμο. Την ρώτησα πόσα χρόνια πάει στην εκκλησία κι εκείνη μου απάντησε ότι εκκλησιάζεται από μικρό παιδί.

Ο Χριστός κι ο ανήμπορος χρόνος

Δεν αντέχουμε με τίποτα τον χρόνο. Νομίζουμε ότι τον κοροϊδεύουμε με επιχειρήματα νεότητας. Ο σύγχρονος πλαστικός πολιτισμός ανδρώθηκε πάνω στον φόβο του χρόνου που περνά. Οι περισσότερες γυναίκες αναζητούν τρόπους να κρύψουν την ηλικία τους κι άντρες έχουν μια μανία να μπερδεύουν την νεότητα με την ικανότητα, και αντίστροφα

…σα να μην υπάρχει Θεός!

Αν πάρουμε ευθεία την Δεκελείας προς Μεταμόρφωση και απ’ την άλλη τη λεωφόρο Ηρακλείου προς τα πάνω, όλο και κάποιο λόφο, όλο και κάποιο ύψωμα θα βρούμε. Ας πάμε λοιπόν, κι ας μαζευτούμε, όλοι εμείς που καλούμαστε χριστιανοί. Ας κοιτάξουμε γύρω-γύρω τα βουνά και στο όνομα του Ιησού Χριστού να τους πούμε να μετακινηθούν

Η Παναγιά κι η μάνα του καθένα

Μια μάνα όλοι προσκυνάμε. Βλέπεις την εικόνα της Παρθένου: κινήσεις γνωστές και γνώριμες, τυπωμένες στο υποσυνείδητο σου. Κι εσένα σ’ έσφιξε μια μάνα στην αγκαλιά της. Ό, τι αισθάνεται ο Χριστός κι εσύ το έχεις αισθανθεί. Τέλειος Θεός και τέλειος Άνθρωπος

Έκτη Αυγούστου: ας κοιτάξουμε στον τρούλο!

Κοίτα άνθρωπε, εσύ κι εγώ που μάθαμε να κοιτάζουμε κάτω, για τα πάνω είμαστε πλασμένοι! Κοίτα πάνω, κοίτα που να φτάσουμε μπορούμε. Θέλει μιαν απόφαση: τη δική μας απόφαση. Το να σωθούμε ή όχι είναι στο χέρι σου και στο δικό μου. Ο Χριστός ό, τι έκανε, έκανε. Δίνει σ’ εμάς το χέρι και μας αφήνει εμάς ν’ αποφασίσουμε αν θα σηκωθούμε ή όχι

Η Ομολογία του Διαβόλου

Προχωράμε στο δρόμο σκυθρωποί κι εγκλωβισμένοι. Πας στη στάση να πάρεις το λεωφορείο ή τον ηλεκτρικό και βλέπεις τους ανθρώπους, ο καθένας να είναι “στον κόσμο του”, να κατατρώγεται σ’ αυτόν κι απ’ αυτόν. Κι αυτό είναι μονάχα ένα παράδειγμα

Χριστός και σκοτάδι, μαζί δεν πάνε

Εύκολα θα πεις ότι “σκοτίστηκα, δεν με νοιάζει, δεν με αφορά” κι εκεί που θα κλειστείς στον εαυτό σου και τίποτε δεν σε αφορά, θα βάλεις χρώμα μαύρο και με σκοτάδι θα ντύσεις την πραγματικότητα που σε κάνει να θέλεις να φύγεις, να παραιτηθείς γιατί βαριέσαι και βαριέμαι να ασχοληθούμε με τον Άλλο, γιατί αυτό θέλει στ’ αλήθεια κότσια

…Πρώτα να ζητάτε την Βασιλεία και την Δικαιοσύνη του Θεού! (Ματθ. Ϛ´ 33)

Ο Χριστός μου λέει στο Ευαγγέλιο ότι πρώτα πρέπει να ζητάω την Βασιλεία και την Δικαιοσύνη του Θεού. Κι έρχομαι και σαστίζω γιατί βλέπω γύρω μου δικαιοσύνες συγκρουόμενες, χωρίς καμία συνάφεια μεταξύ τους. Γιατί κι αυτή να μην ανήκει σ’ αυτές;

Τα δίχτυα και η εμπιστοσύνη

Δε μπορούμε να εμπιστευθούμε κανέναν και τίποτε. Μονάχα τον εαυτό μας κι αυτό υπερεκτιμώντας τις δυνάμεις του. Καλλιεργούμε έναν εαυτό υπερήρωα: μπορώ να κάνω τα πάντα μόνος μου, κανένας δεν είναι καλύτερος από εμένα, δεν μπορώ να εμπιστευτώ κανέναν

Απόστολοι αθηναϊκών προαστίων

Πόσες φορές οι συγχωριανοί ή οι συμπολίτες των Αποστόλων δεν θ’ απόρησαν γι’ αυτούς; Πράγματι, πρώτα απ’ όλα γιατί ο Χριστός κάλεσε σε συντροφιά ανθρώπους ανόμοιους. Οι Απόστολοι ήταν άνθρωποι τόσο της υπαίθρου, όσο και της πόλης και προέρχονταν απ’ όλα τα επαγγέλματα και τις τάξεις.

Μυστηρίων Θεατές

Ερχόμαστε στην Εκκλησία, μπαίνουμε και βγαίνουμε, τηρώντας συχνά τη στάση θεατή – όπως στο θέατρο ή τον κινηματογράφο – μπροστά στα πλαίσια ενός δρώμενου