Οι Άγιοι, η δόξα της Εκκλησίας μας!

Την Κυριακή των Αγίων Πάντων ολοκληρώνεται η μακρά αυτή και ψυχωφέλιμος διαδρομή, που ξεκινήσαμε τον Φεβρουάριο, την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου. Μία εβδομάδα μετά απ’ τον εορτασμό του Αγίου Πνεύματος, η Εκκλησία μας, μας παρουσιάζει τα παράγωγά Του, τα πιο όμορφα και ευωδιαστά άνθη της Εκκλησίας: τους Αγίους μας!

Οι άγιοι δεν ήταν εξωπραγματικά όντα, ούτε κατέπεσαν από τον ουρανό. Οι άγιοι ήταν άνθρωποι ομοιοπαθείς με εμάς. Αγάπησαν όμως τέλεια τον Θεό, συσταυρώθηκαν με τον Χριστό, υπάκουσαν στο άγιο θέλημά Του και με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος δοξάσθηκαν από τον Θεό.

Η αγιότητα αποτελεί μια διαρκής προσωπική πρόσκληση της Εκκλησίας μας προς όλους μας και προς τον καθένα χωριστά. Άσχετα με την αμαρτωλότητα του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ζούμε.

Ο Απόστολος Παύλος, γράφοντας στους Χριστιανούς των διαφόρων εκκλησιών της εποχής του δεν δίσταζε να τους αποκαλεί αγίους! Ακόμη και τους Εφεσίους. Η Έφεσος, άλλωστε, ήταν μία απ’ τις πιο αμαρτωλές πόλεις του τότε κόσμου. Κι όμως στην Έφεσο υπήρχαν άγιοι!

Οι άνθρωποι αυτοί δεν είχαν κάποιο εξωτερικό γνώρισμα για να αναγνωρίζονται απ’ τον κόσμο. Εκείνο που τους διέκρινε ήταν ότι ζούσαν «εν Χριστώ Ιησού». Δηλαδή, βίωναν πραγματικά την πίστη τους και μετείχαν ελεύθερα στην εν Χριστώ αλήθεια.

Οι άγιοι, δεν κάνουν οι ίδιοι τους εαυτούς τους αγίους. Ο Θεός τους αγιάζει. Αν ψάξουμε την ετυμολογία του ρήματος «αγιάζω», θα δούμε ότι σημαίνει «χωρίζω».

Γι’ αυτό και μία εκκλησία ή ακόμη και ένα αντικείμενο αποκαλούνται «άγια», διότι είναι «χωρισμένα» για μια ειδική ιερή χρήση.

Όταν λοιπόν πιστεύεις στον Χριστό και Τον δεχτείς ως Σωτήρα σου, μετατίθεσαι, από το ρυπαρό περιβάλλον σου, στον κύκλο του Χριστού.

Ζεις δηλαδή «εν Χριστώ». Μεταμορφώνεσαι, αναζωογονείσαι, γίνεσαι άνθρωπος με νέες επιθυμίες και αποκτάς «νουν Χριστού» και καρδιά εξαγνισμένη.

Βρίσκεσαι μέσα στον κόσμο κι όμως δεν είσαι του κόσμου.

Βρέθηκα κάποτε σ’ ένα μοναστήρι κι άκουσα κάποιον, από την υπερβολική του ευλάβεια, να χαρακτηρίζει τον προστάτη του άγιο «αγιάρα», υπερτονίζοντας έτσι κατ’ αυτόν τον τρόπο την αγιότητά του σε σχέση με τους υπόλοιπους.

Μου γεννήθηκε τότε η σκέψη και η απορία… «Υπάρχει άραγε βαθμός αγιότητας;»

Ερευνώντας πολύ και συμβουλευόμενος πατέρες, κατέληξα στο συμπέρασμα, πως ο δρόμος που οδηγεί στην αγιότητα, η εν Χριστώ ζωή δηλαδή, δεν είναι για όλους ίδιος.

Υπάρχει αύξηση και πρόοδος. Είναι σαν το βρέφος και τον ενήλικα. Υπάρχει διαφορά μεταξύ τους. Κι όμως και οι δύο κατέχουν κάτι το πολύ απαραίτητο και βασικό: Τη ζωή.

Όπως ένας ενήλικας έχει ωριμάσει στη γνώση και σε πολλά άλλα πεδία της ζωής, έτσι συμβαίνει και με τα παιδιά του Θεού. Είναι όλοι άγιοι χάρη στο γεγονός που μετέχουν στη ζωή του Θεού, την αιώνια ζωή που τους χάρισε ο Χριστός όταν θυσιάστηκε γι’ αυτούς.

Απ’ αυτή την άποψη, η αγιότητα κάθε πιστού, είναι τελεία και πλήρης.

Από πρακτική όμως πλευρά έχουμε διαβαθμίσεις αγιότητας. Έχουμε ένα τέρμα να φθάσουμε ως αγωνιζόμενοι. Κάθε φορά που υπακούμε, τιμούμε και ευαρεστούμε τον Χριστό, ανεβαίνουμε ένα σκαλοπάτι προς το τέρμα.

Πολύ όμορφα εκφράζει πάλι ο Απόστολος Παύλος το δικό μας καθήκον καθημερινού αγιασμού, στην Β΄ προς Κορινθίους επιστολή του: «Έχοντας λοιπόν αγαπητοί ταύτας τας επαγγελίας, ας καθαρίσομεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος, εκπληρούντες αγιοσύνην εν φόβω Θεού». (Β΄Κορ. 7,1).

Ας γίνουν λοιπόν όλοι μας άγιοι, σαν τους Αγίους Πάντες, δεχόμενοι Τον Χριστό και τιμώντας Τον κάθε μέρα!

Ιεροδ. Αυγουστίνος Βλάχος