Ιησούς Χριστός, αιτία και σκοπός της ζωής μας!
Σήμερα ο Χριστός θεράπευσε τον Παράλυτο. Έναν Παράλυτο που τόσα χρόνια δεν του ‘χε σταθεί κανένας. Ούτε ένας δεν του ‘χε δώσει σημασία… Κι αν του έδινε, θα ‘τανε για να του δώσει κάποιο κέρμα, εκεί που ζητιάνευε κοντά στην Κολυμβήθρα. Ας φανταστούμε λοιπόν τον ίδιο τον Παράλυτο που το μόνο συναίσθημα που είχε ζήσει ήταν εκείνο της λύπησης των άλλων. Κι ήρθε ο Χριστός και του μίλησε πρόσωπο με πρόσωπο, χωρίς να τονε λυπάται, παρά μόνο αγαπώντας τον. Κι εκεί που ο Παράλυτος δεν είχε κανέναν κι όλοι τον λογάριαζαν για σκουπίδι, ο Χριστός τονε λογάριασε για ίσο μ’ Αυτόν. Αναγνωρίστηκαν στην Αγάπη. Κι η Σαρκωμένη Αγάπη, Ιησούς Χριστός, όχι μόνο δεν τον λυπήθηκε αλλά ολοτελή τον αγάπησε. Έτσι έγινε το θαύμα.
Δε μας είναι ξένο όλο αυτό, ούτε κι αποτελεί σκηνή από κάποια κινηματογραφική ταινία. Στο ευαγγελικό αυτό γεγονός συναντά κανείς πτυχές της δικής του ζωής. Ο Παράλυτος δεν είναι κάποιος ξένος, είναι ο κάθε ένας από εμάς. Δεν είναι τυχαίο που η Εκκλησία μας τοποθέτησε την ανάγνωση της ευαγγελικής αυτής περικοπής μετά το Πάσχα. Περιμέναμε κι εμείς, μέσα στην ανημποριά της σκλαβιάς μας, στη παραλυσία του εαυτού μας, Εκείνον, τον νικητή του θανάτου, Ιησού Χριστό, να μας συμπαρασύρει στην Αγάπη που δεν έχει τέλος, γιατί αποδείξαμε ο καθένας χωριστά μα και ως γένος ότι προτιμάμε την παραλυσία . Αν προτιμούσαμε την Αγάπη που μπορεί να φτάσει μέχρι τη θυσία, τότε θα κοσκινίζαμε κάθε μας επιλογή μ’ αυτό. Τότε, δεν θα υπήρχε, για παράδειγμα κανένας πεινασμένος στον κόσμο. Κι “αν έστω και ένα παιδί σε κάποια άκρη του κόσμου πεθαίνει από την πείνα ή από τον πόλεμο, τότε ο πολιτισμός μας έχει αποτύχει οικτρά”, κατά τον Καζαντζάκη.
Αναστήθηκεν ο Χριστός κι έφυγε κάθε αναστολή στην Αγάπη. Μόνοι μας, όπως φαίνεται, είμαστε ανίκανοι ν’ αγαπήσουμε. Αυτός δε διακρίνει. Εμείς απ’ την άλλη, όχι μόνο διακρίνουμε αλλά ξεχωρίζουμε. Του Χριστού η Αγάπη, διάκριση καμιά δε κάνει. Ενωθήκαμε όλοι και γίναμε ένα πρόσωπο με Αυτόν. Ενωθήκαμε στην Εκκλησία, στο Σώμα του Αναστημένου Χριστού. Αυτή είναι η Κολυμβήθρα της θεραπείας μας. Είμαστε ένα Σώμα. Ό, τι διαφορές δημιουργούν οι κοινωνίες, στο Πρόσωπου του Χριστού δεν υπάρχουν. Ούτε άνδρας, ούτε γυναίκα, ούτε δούλος, ούτε ελεύθερος, ούτε Ιουδαίος, ούτε Έλληνας. Στα λόγια αυτά, μπορεί ο καθένας να δει τους διαχωρισμούς κάθε εποχής… γιατί όχι και της δικής μας.
Αν επιμένουμε να ξεχωρίζουμε την Αγάπη ώστε να απευθύνεται μονάχα σε ανθρώπους και καταστάσεις που το να αγαπάμε δε μας προκαλεί ιδιαίτερη δυσκολία, τότε προσποιούμαστε την Αγάπη. Αγαπάμε ό, τι μας συμφέρει. Προτιμάμε ό,τι μας μοιάζει και μας είναι προσιτό. Προσποιούμαστε, τότε, ακόμη ότι είμαστε χριστιανοί. Πολλές φορές θέλουμε επίσης να δικαιολογήσουμε την παραλυσία μας στο όνομα του Χριστού! Τότε είναι που γινόμαστε σα τους Φαρισαίους και δε μπορούμε να δούμε το θαύμα αλλά μένουμε στον τύπο. Χάνουμε στην ουσία τον Χριστό κι αρκούμαστε στο περιτύλιγμα.
Ο Χριστός που θεραπεύει τον Παράλυτο, είναι ο Χριστός που αναστήθηκε απ’ τον Τάφο. “Σῶμα Χριστοῦ μεταλάβετε, πηγῆς ἀθανάτου γεύσασθε”, ψάλλουμε τούτες τις ημέρες του Πεντηκοσταρίου κατά την ώρα της Θείας Μεταλήψεως. Το Σώμα που κοινωνούμε είναι εκείνο που αναστήθηκε από τον Τάφο. Κοινωνώντας τον Χριστό συνεχίζουμε να μένουμε ενωμένοι μ’ Αυτόν, με τη Ζωή και την Ανάσταση. Ας μην δημιουργούμε εμπόδια στην Αγάπη, τούτο μας κάνει να γυρνάμε την πλάτη στο Φως του Αναστάντα…
Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη!
Ιησούς Χριστός, αιτία και σκοπός της ζωής μας.
Ιάσων Ιερομ.