Η Ομολογία του Διαβόλου
σχόλιο στο Ευαγγελικό Ανάγνωσμα της Κυριακής 24 Ιουλίου 2016 (Ματθ. η’, 28- θ’ 1)
Προχωράμε στο δρόμο σκυθρωποί κι εγκλωβισμένοι. Πας στη στάση να πάρεις το λεωφορείο ή τον ηλεκτρικό και βλέπεις τους ανθρώπους, ο καθένας να είναι “στον κόσμο του”, να κατατρώγεται σ’ αυτόν κι απ’ αυτόν. Κι αυτό είναι μονάχα ένα παράδειγμα. Ο καθένας βρίσκει χιλιάδες. Βλέπεις ανθρώπους να κάνουνε οικογένειες, να μεγαλώνουν παιδιά, να φτάνουν στα ογδόντα και να μη ξέρει ο ένας τον άλλον, ποιος είναι τέλος πάντων πραγματικά ο/η σύζυγός του. Βρήκε, λέει, μια γιαγιά το προσωπικό ημερολόγιο του άντρα της, νεκρού προ εξαμήνου, το διάβασε κι αναφώνησε: “τι υπέροχο άνδρα που είχα, γιατί δεν κατάφερα να τον γνωρίσω;”. Πιστεύουμε ότι απομακρυσμένοι, προασπιζόμαστε τον εαυτό μας. Και ζούμε ζωές διπλές και τρίδιπλες, αναζητώντας μιαν ασαφή ελευθερία – κάπως ν’ αναπνεύσουμε, να νιώσουμε καλύτερα.
Ο Χριστός ελευθερώνει τους δαιμονισμένους που βρίσκονταν στις ερημιές κι οι δαίμονες ομολογούσαν, ότι όντως Αυτός είναι ο Ιησούς, ο Υιός του Θεού. Έτσι Τον φώναξαν, έτσι Του απηύθυναν το λόγο. Επίσης, ήταν τα ίδια δαιμόνια που είχαν απομακρύνει τους δαιμονισμένους από τα χωριά και τα σπίτια τους. Ο Διάβολος οδήγησε στην απομόνωσή τους. Ο Διάβολος… Αρχή της αμαρτίας. Η αμαρτία είναι ακριβώς αυτή που μας απομακρύνει απ’ τον Χριστό κι έτσι κι απ’ τον άλλον. Έπειτα εμείς αρχίζουμε όντας απομακρυσμένοι από τον άλλον, να κοιτάμε ν’ αναζητούμε δικαιώματα και να διεκδικούμε -ακόμα κι από το Θεό! Αυτό είναι η πλήρης διαβολή, αυτή είναι η ύψιστη αμαρτία. Δε κοιτάμε να σμίξουμε τα θέλω μας, προσπαθούμε να τα επιβάλλουμε. Εμ, έτσι, δουλειά δεν γίνεται. Εδώ, τα δαιμόνια αναγνωρίζουν ότι Αυτός είναι ο Ιησούς, ο Υιός του Θεού. Εμείς, από τον προσωπικό μας δαίμονα κυριευμένοι, αρνούμαστε ακόμα κι αυτό, που για τα δαιμόνια είναι προφανές: ότι Αυτός είναι ο Χριστός, ότι Αυτός μας θεραπεύει.
Με την συντριβή του Θανάτου απ’ τον Χριστό δεν έχουμε κανένα δικαίωμα στη θλίψη. Από τον Χριστό, άλλωστε, τίποτε δεν μπορεί να μας χωρίσει. Αλλά δεν το πιστεύουμε… Και τούτο γιατί αντικαθιστούμε τον Θεό με τον εαυτό μας. Στην απομάκρυνση αυτή, στ’ αλήθεια, δεν μπορούμε να ομολογούμε τον Χριστό. Κι αν το πράττουμε σ’ αυτή την κατάσταση, πάλι τον εαυτό μας ομολογούμε. Τα δαιμόνια και αιτίες της απομάκρυνσής μας γνωρίζουν ότι Αυτός, ο Ιησούς Χριστός, τα διώχνει, ακριβώς γιατί Αυτός είναι που τα πάντα ενώνει. Κάθε δικό μας “Κύριε Ελέησον” είναι κι ένα βήμα πιο κοντά στον άλλον, κοντύτερα στη Βασιλεία Του.
Ιάσων Ιερομ.