Σύντομο σχόλιο στην Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή
Ιάσονος Ιεροδ.
Οι περισσότεροι από εμάς, όταν γίνεται λόγος για την Μ. Τεσσαρακοστή, φέρνουμε στο νου μας ένα σωρό απαγορεύσεις, οι οποίες έχουν να κάνουν κυρίως με την διατροφή και με ό, τι μας κάνει να είμαστε χαρούμενοι. Σκεφτόμαστε ένα κατάστιχο κανόνων, οι οποίοι θα μας συνοδεύσουν ως το Πάσχα. Άλλοι λένε ότι η τήρηση των κανόνων αυτών αποτελεί την αναγκαιότητα για την συμμετοχή μας στην μεγάλη εορτή του Πάσχα ενώ δε λείπουν οι περιπτώσεις αδελφών μας, οι οποίοι θα βαδίσουν το δρόμο της Μ. Τεσσαρακοστής σεβόμενοι τα έθιμα της Εκκλησίας και του τόπου μας ή κάποιων άλλων που θα τηρήσουν απαρασάλευτα τους διατροφικούς κανόνες με στόχο την απώλεια βάρους.
Ο καθένας, λοιπόν, και δεδομένου ότι συχνά η κατήχηση λείπει, σ’ ένα κοινό έργο θα εισέλθει επίσης συχνά για τους δικούς του λόγους. Στο κοινό για όλους τους πιστούς αγώνα, τον οποίον η Εκκλησία μας προτάσσει, ο καθένας “έχει τους λόγους του”. Λόγοι οι οποίοι είναι προσωπικοί, ωστόσο λόγοι παραμένουν. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Χριστός μεταμορφώνει τα πάντα μας, μέχρι και τις κακίες και τις πτώσεις μας, ώστε να μας αφυπνίσει για να συναντηθούμε μαζί Του. Οπότε, οι προσωπικοί λόγοι του καθένα από εμάς δεν είναι αμελητέοι. Το σφάλμα ωστόσο είναι να εμμένουμε σε αυτούς, άρα και στον εγωισμό μας και να μην αφήνουμε τον Χριστό να τους μεταμορφώσει, να μεταμορφωθούν δηλαδή μέσα στην Εκκλησία.
Αν παραμένει ο καθένας “κολλημένος” στους προσωπικούς του λόγους είναι ακριβώς σαν να βρίσκεται σε μια πισίνα κολύμβησης και αδυνατεί να κάνει βούτια μες το νερό. Έχει την επιθυμία να κολυμπήσει. Κοιτά το νερό και αυτό τον θέλγει, ωστόσο παραμένει πάνω στον βατήρα και εν τέλει δεν κάνει την αποφασιστική βουτιά. Σημασία έχει να συνειδητοποιήσουμε την αναγκαιότητα της βουτιάς και να αφήσουμε κατά μέρος ό, τι μας περιορίζει στον εαυτό μας και τις επιλογές του.
Ας κοιτάξουμε τις ακολουθίες της Εκκλησίας μας τις ημέρες αυτές: “μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός” και “Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ημάς”. Αν δεν επαναπροσδιορίσουμε τον εαυτό μας ως μέλος εκ μέρους του ίδιου του Χριστού, ως μέλη του Σώματός Του, ως οικογένεια, η οποία ποθεί την κοινή για όλους και ουράνια πατρίδα, την οποία ο Κύριος μας υποσχέθηκε, τότε δεν θα μπορέσουμε να κολυμπήσουμε στα όντως πνευματικά νερά της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής.
Ο στόχος της νηστείας είναι πάνω απ’ όλα το άφημα της ανάγκης και των μεριμνών, οι οποίες μας στερούν το Πρόσωπο του αδελφού μας. Ο στόχος της νηστείας είναι, εκτός από το φαγητό, να περιορίσουμε το οτιδήποτε μας περιορίζει την αγάπη και χτίζει τοίχους απέναντι στον άλλον, στον οποιοδήποτε άλλον. Ο στόχος της νηστείας, επίσης, είναι να διδαχθούμε από αυτήν και τον αγώνα, ο οποίος από την Εκκλησία προτείνεται, ούτως ώστε ολάκερη η ζωή μας να μεταμορφώνεται στο αγαθό εκείνο στάδιο απώθησης των αναγκών και συνάντησης με τον αδελφό μας.
Όπως άλλωστε συγχωρούμε, δηλαδή δίνουμε χώρο στον άλλον, και τούτο βλέποντας ο Θεός μας συγχωρεί, έτσι και η προσευχή μας σαν θυμίαμα στον Θεό θα φτάνει, όταν αυτή περνά από τα χείλη των παιδιών Του, που άφησαν κατά μέρος ό, τι τους χωρίζει, πάταξαν την οδό των αναγκών, αντικαθιστώντας αυτήν με την μία και μοναδική ανάγκη της αληθινής κοινωνίας με τον Θεό, η οποία περνά από την αληθινή κοινωνία με τους αδελφούς μας.