Ξύπνα απ’ την ερημιά σου!
Σκέψεις στο ευαγγελικό ανάγνωσμα Κυριακής 23 Οκτωβρίου 2016 (Θεραπεία του δαιμονιζομένου των Γαδαρηνών, Λουκ. η’, 26-39)
Ο δαιμονισμένος του Ευαγγελίου: μόνος, στην ερημιά κι αλυσοδεμένος φρίττει μπροστά στον Χριστό, τον οποίο Υιό του Υψίστου Θεού ονομάζει. Φρίκη και μόνο φρίκη μας προκαλεί: σφιχτά με το κακό δεμένος, μόνος κι απ’ τους ανθρώπους απομακρυσμένος…
Ας μη κάνουμε όμως τους ανήξερους κι ας μη φρίττουμε, γιατί ο δαιμονισμένος είμαι εγώ κι εσύ. Ζούμε στον κόσμο και κατέχουμε, από δαιμόνια στ’ αλήθεια. Ζούμε άλλωστε στον κόσμο που πάντοτε συναινεί με το κακό. Κι εμείς ερχόμαστε απ’ τον κόσμο κι αγωνιζόμαστε να γίνουμε Λαός του Θεού. Ξέρουμε πολύ καλά τι θα πει μοναξιά, τι θα πει κλείσιμο στον εαυτό, τι μας στερεί τους άλλους, τι θα πει Διάβολος. Εμείς είμαστε που τα βρήκαμε μαζί του… Εμείς πήγαμε προς αυτόν. Αντίθετα, όταν είμαστε στην Εκκλησία δεν πηγαίνουμε απλώς προς τον Χριστό αλλά ντυνόμαστε τον Χριστό για να βαδίσουμε στην Βασιλεία Του. Χωρίς Εκκλησία, χωρίς δηλαδή Αγάπη Χριστού, επιλέγουμε τον δρόμο της μοναξιάς, της ερήμωσης, του Διαβόλου. Εκεί που υπάρχει Αγάπη και Ομολογία κοινή, δηλαδή στην Εκκλησία, υπάρχει ο Χριστός κι η Αγάπη Του διώχνει μακριά τον φόβο. Αν φρικάρουμε στη θέα του δαιμονισμένου είναι γιατί βλέπουμε σ’ αυτόν τον εαυτό μας, διαλέγοντας την μέσα μας ερημιά, την πιο θανατηφόρα.
Ξέρουμε πολύ καλά, ότι δε πλαστήκαμε για μοναξιά. Ακόμα και μέσα σ’ αυτήν, δαιμονισμένοι και μόνοι, γνωρίζουμε ποιος είναι ο Ιησούς, Τον ομολογούμε: αυτή είναι η φύση μας! Πόσες φορές καταλάβαμε ότι φεύγουμε απ’ Αυτόν; Αποστατούμε, μα επίμονα επιμένουμε.. Τότε, πέφτουμε σε μιαν άλλη παγίδα: “Δε βαριέσαι; Έχω χρόνο να μετανοήσω…”
Έχουμε την άποψη ότι ακολουθούμε τον Χριστό για να κερδίσουμε κάτι. Μπορεί βέβαια ν’ αποδεχόμαστε ότι θα μας χαρίσει την μετά θάνατον αιώνια ζωή αλλά επιμένουμε να μένουμε στην αμαρτία, να είμαστε δηλαδή μακριά Του, σκεπτόμενοι ότι έχουμε χρόνο μπροστά μας για να “τα βρούμε μαζί Του”. Το σχήμα είναι απλό: θα πιστέψω και θ’ ακολουθήσω το Χριστό επειδή φοβάμαι τον θάνατο. Φτιάχνουμε λοιπόν μια σχέση ξεκάθαρα εμπορική: θα πιστέψω -όποτε ευκαιρίσω- για να λυτρωθώ απ’ τον θάνατο. Δούναι, λαβείν… Μάλλον είμαστε σε τεράστια σύγχυση. Τα πράγματα είναι πιο απλά: πιστεύω στον Χριστό κι θέλω μαζί Του να ζω όχι γιατί φοβάμαι κάτι, αλλά γιατί δεν μπορώ να ζήσω διαφορετικά. Δεν μπορώ να ζω στη μοναξιά, γιατί εκεί αισθάνομαι μόνος. Κι επειδή είμαι μόνος, συνεργάζομαι με τον Διάβολο, που ονομάζεται “βδέλυγμα ερημώσεως”. Δεν είναι ο Διάβολος που με βρίσκει “αδύναμο κι αθώο” και με παρασύρει. Εγώ βαδίζω προς την μοναξιά κι άμεσα τον συναντώ στον τόπο της φυσικής του κατοικίας.
Δουλιά αυτουνού είναι να με αλυσοδέσει, πράγμα που διάλεξα με την θέλησή μου. Εγώ επέλεξα την μοναξιά μου. Εγώ επιλέγω να κλείνομαι στον εαυτό μου, δε με αναγκάζει κανένας. Τα προβλήματα εμφανίζονται και μέρα με τη μέρα γιγαντώνονται, εφόσον διαλέγουμε το μονόδρομο του φόβου, της απελπισίας, της απόρριψης του Θεού. Αυτό θα πει βλασφημία! Ζήτα αδελφέ μου τη βοήθεια του Θεού! Κι Αυτός πρώτα απ’ όλα θα εμφανιστεί στα πρόσωπα των αδελφών σου. Με τους αδελφούς μας, δε μας συνδέει κάποια ιδεολογία, όπως τους οπαδούς ενός κόμματος. Μας ενώνει Αυτός που ξύπνησε τον καθένα απ’ τον ύπνο της μοναξιάς του. Μας θεράπευσε, μας ανέστησε, μας έσωσε και μας έκανε Εκκλησία. Έγινε πέτρα ο ίδιος για να ενωθούμε εμείς, πέτρα που αναβλύζει το νερό που μας κάνει να ζούμε αληθινά, ο ένας δίπλα στον άλλον κι όλοι μαζί να γινόμαστε Χριστός,. Ίδιο Σώμα, ίδιο Αίμα. Ίδια Αγάπη κι Ομολογία κοινή.
Καμιά θλίψη, καμιά στεναχώρια, καμιά μοναξιά δεν μπορεί απ’ την Αγάπη αυτή να μας χωρίσει.
Ιάσων Ιερομ.