Η φιλευσπλαχνία του Πατέρα

«ΦΩΝΗ ⳩ ΚΥΡΙΟΥ» 📖 Το Ευαγγέλιο της Κυριακής «ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ (ΙΖ´ΛΟΥΚΑ)» (Λουκ. ιε´ 11-32) 🜋 20.02.2022

🙏 Ἡ φιλευσπλαχνία τοῦ πατέρα
📜 «Εἶπεν ὁ Κύριος τήν ἑξῆς παραβολήν: Ἕνας ἄνθρωπος εἶχε δύο γιούς. Ὁ νεότερος ἀπό αὐτούς εἶπε στόν πατέρα: Πατέρα, δῶσε μου τό μερίδιο τῆς περιουσίας πού μοῦ ἀναλογεῖ. Καί ὁ πατέρας τούς μοίρασε τήν περιουσία. Μετά ἀπό λίγες ἡμέρες, ὁ νεότερος γιός τά μάζεψε ὅλα καί ταξίδεψε σέ μακρινή χώρα, καί ἐκεῖ κατασπατάλησε τήν περιουσία του μέ τό νά ζεῖ μιά ἄσωτη ζωή. Ὅταν τά ἐξόδευσε ὅλα, ἐνέσκηψε μεγάλη πείνα σέ ἐκείνη τή χώρα, καί αὐτός ἄρχισε νά στερεῖται. Πῆγε καί προσκολλήθηκε σέ ἕναν ἀπό τούς πολίτες ἐκείνης τῆς χώρας, καί αὐτός τόν ἔστειλε στά χωράφια νά βόσκει χοίρους. Ἐπιθυμοῦσε νά γεμίσει τήν κοιλιά του ἀπό τά ξυλοκέρατα πού ἔτρωγαν οἱ χοῖροι, ἀλλά κανείς δέν τοῦ ἔδινε. Ὅταν ὅμως συνῆλθε, εἶπε: Πόσοι μισθωτοί τοῦ πατέρα μου ἔχουν ψωμί πού τούς περισσεύει, ἐνῶ ἐγώ πεθαίνω ἀπό τήν πείνα! Θά σηκωθῶ καί θά πάω στόν πατέρα μου καί θά τοῦ πῶ: Πατέρα, ἁμάρτησα ἀπέναντι στόν Θεό καί πρός ἐσέ· δέν εἶμαι ἄξιος πλέον νά ὀνομάζομαι γιός σου, κάνε με σάν ἕνα ἀπό τούς μισθωτούς σου. Καί σηκώθηκε γιά νά ἐπιστρέψει στόν πατέρα του. Ἐνῶ ἀπεῖχε πολύ ἀκόμη, τόν εἶδε ὁ πατέρας του καί τόν συμπόνεσε, καί ἔτρεξε καί ἔπεσε στόν λαιμό του καί τόν φίλησε. Ὁ γιός τοῦ εἶπε: Πατέρα, ἁμάρτησα ἀπέναντι στόν Θεό καί σέ ἐσέ, δέν εἶμαι ἄξιος πλέον νά ὀνομάζομαι γιός σου. Ὁ πατέρας εἶπε στούς δούλους του: Βγάλτε τήν καλύτερη στολή καί ἐνδύσατέ τον, δῶστε δακτυλίδι νά φορέσει στό χέρι του καί ὑποδήματα στά πόδια, φέρτε νά σφάξετε τό καλοθρεμμένο μοσχάρι, νά φᾶμε καί νά διασκεδάσουμε, γιατί ὁ γιός μου αὐτός ἦταν νεκρός καί τώρα ξαναζεῖ, ἦταν χαμένος καί βρέθηκε. Καί ἄρχισαν νά διασκεδάζουν. Ὁ μεγαλύτερος γιός του ἦταν στό χωράφι, καθώς ἐπέστρεφε δέ καί πλησίασε στό σπίτι, ἄκουσε μουσική καί χορούς· γιά αὐτό κάλεσε ἕναν ἀπό τούς ὑπηρέτες καί ρώτησε νά μάθει τί ἦταν αὐτά. Αὐτός τοῦ εἶπε ὅτι ἦλθε ὁ ἀδελφός σου καί ὁ πατέρας σου ἔσφαξε τό καλοθρεμμένο μοσχάρι, ἐπειδή τόν ὑποδέχθηκε πίσω ὑγιή. Αὐτός ὅμως θύμωσε καί δέν ἤθελε νά μπεῖ. Βγῆκε λοιπόν ὁ πατέρας του καί τόν παρακαλοῦσε. Αὐτός ὅμως ἀποκρίθηκε καί εἶπε στόν πατέρα: Νά, τόσα χρόνια σέ ὑπηρετῶ καί ποτέ δέν ἀθέτησα ἐντολή σου, καί ποτέ δέν ἔδωσες ἕνα κατσίκι σέ ἐμέ γιά νά διασκεδάσω μέ τούς φίλους μου. Ὅταν ὅμως ἦλθε αὐτός ὁ γιός σου, πού κατέφαγε τήν περιουσία σου μέ πόρνες, ἔσφαξες γιά αὐτόν τό καλοθρεμμένο μοσχάρι. Αὐτός τοῦ εἶπε: Παιδί μου, ἐσύ εἶσαι πάντοτε μαζί μου, καί ὅλα τά δικά μου εἶναι δικά σου· ἔπρεπε νά διασκεδάσουμε καί νά χαροῦμε, γιατί αὐτός ὁ ἀδελφός σου ἦταν νεκρός καί τώρα ζεῖ ξανά, ἦταν χαμένος καί βρέθηκε.»

🜋 ΜΙΑ ΑΘΑΝΑΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ
Ἔχει λεχθεῖ ὅτι, ἐάν γιά κάποιο λόγο ἐξέλειπε ὁλόκληρο τό ἱερό Εὐαγγέλιο καί διασωζόταν μόνο ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή τοῦ ἀσώτου Υἱοῦ καί τοῦ φιλεύσπλαχνου Πατέρα, αὐτή θά μποροῦσε νά χωρέσει συμπυκνωμένα ὅλη τήν ἀλήθεια τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου, τό κήρυγμα τῆς ἀγάπης, τήν πρόσκληση γιά μετάνοια καί τή συγχωρητικότητα τοῦ πολυεύσπλαχνου Θεοῦ μας. Εἶναι πασίγνωστο τό περιεχόμενο αὐτῆς τῆς παραβολικῆς διήγησης τοῦ Ἰησοῦ. Ἡ ἀνάγνωσή της ἐπιλέγεται ὄχι τυχαῖα γιά τή θεία Λειτουργία τῆς σημερινῆς δεύτερης Κυριακῆς τοῦ Τριωδίου.

Ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς, σέ διάφορες περιστάσεις τῆς ζωῆς μας, ἐπιλέγουμε δρόμους ἀλλότριους τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, βηματίζουμε σέ αὐτούς, τρέχουμε πολλές φορές, γογγύζουμε στήν ἀνωφέρειά τους καί παρασυρόμαστε στήν κατωφέρειά τους. Ἄλλες φορές ἐπιλέγουμε διεξόδους σέ ἀδιέξοδες ὁδούς, ἄλλοτε μᾶς ἐπιβάλλονται μονόδρομοι. Γνωρίζουμε ἀνθρώπους πού ξεχνοῦν νά εἶναι παρόντες στή δυσκολία ἤ τήν ἀνάγκη μας. Γεμίζουμε ἀπόγνωση καί ἀπογοήτευση. Σέ ὅλους μας ὅμως, εὐτυχῶς, ὑπάρχει ἡ ἀνάμνηση τῆς πατρικῆς ἑστίας, ἡ ἀγκαλιά καί τό χαμόγελο τοῦ Πατέρα μας πού δέν θέλει τίποτε ἀπό ἐμᾶς παρά μονάχα ἐμᾶς.

🜋 Ἡ χαρά τῆς ἐπιστροφῆς
Ἡ ἐπιστροφή μας, πού εἶναι ὁ μονόδρομος γιά τή σωτηρία μας, γίνεται αἰτία γιά γλέντι πασχαλινό. Καμία χαρά δέν εἶναι τόσο μεγάλη στήν πατρική καρδιά τοῦ καλοῦ μας Θεοῦ, ὅσο ἡ χαρά πού προξενεῖ ἡ ἐπιστροφή μας. Ὅλη ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή, ἀπό τήν ἀρχή μέχρι καί τό τέλος της, ἀποτελεῖ πρόσκληση γιά ἐπιστροφή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Εἶναι πολλές οἱ φορές ἐκεῖνες πού ὁ διάβολος ἐνδυόμενος τό ἔνδυμα τῆς εὐσεβείας μᾶς ἐμβάλλει σέ σκέψεις γιά τό πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν μας καί γιά τή δῆθεν ἀδυναμία μας νά ἐκζητήσουμε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Καμία ἁμαρτία ὅμως, ὅσο μεγάλη καί ἄν εἶναι, δέν μπορεῖ νά μᾶς στερήσει τή χαρά τῆς ἐπιστροφῆς, διότι ἡ μεγαλύτερη ἁμαρτία δέν εἶναι παρά μία μικρή σταγόνα μπροστά στόν ὠκεανό τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Αὐτή ἡ μεγάλη ἀλήθεια ὑπογραμμίζεται, ὅπως βλέπουμε ἤδη ἀπό τήν ἀρχή τῆς κατανυκτικῆς περιόδου τοῦ Τριωδίου, γιά νά κηρύξει
παγκόσμιο προσκλητήριο ἀγάπης καί συγγνώμης ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας.

Ὅσα θά ἀκούσουμε τό βράδυ τῆς Ἀναστάσεως στόν Κατηχητικό Λόγο τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου περί τῆς δεσποτικῆς φιλοτιμίας, ἡ παραβολή τοῦ εὐσπλάχνου Πατέρα τά περιγράφει γιά νά καλέσει τούς χριστιανούς σέ μετάνοια.

🜋 Ἡ ἄρνηση τῆς συμμετοχῆς στή χαρά
Μᾶς στενοχωρεῖ ὅλους ἡ στάση τῆς ἄρνησης τοῦ πρεσβύτερου ἀδελφοῦ. Εἶναι, δυστυχῶς, καί αὐτή μία στάση ἀναγνωρίσιμη μέσα στήν πορεία τῶν χριστιανικῶν πραγμάτων. Ὁ πρεσβύτερος ἀδελφός τῆς παραβολῆς, ἀλλά καί τῆς κάθε ἐποχῆς, στερεῖται γενναιόδωρης καρδιᾶς, στερεῖται μεγαλοψυχίας. Δέν ἐπιθυμεῖ νά συμμετέχει στή χαρά τοῦ ἀδελφοῦ, στό Πάσχα τῆς ἐπιστροφῆς του. Αὐτό ἀπό τίποτε δέν στερεῖ τόν ἀδελφό του ἤ τούς συνδαιτυμόνες, ἀλλά μέ τόν τρόπο αὐτόν οὐσιαστικά στερεῖ καί ἀποκόπτει ὁ ἴδιος τόν ἑαυτό του ἀπό ἕνα πανηγύρι, στό ὁποῖο ὅσοι συμμετέχουν αὐξάνονται καί σέ τίποτε δέν ὑπολείπονται. Δέν θέλησε νά καταλάβει τήν τιμή τῆς συνύπαρξης, τή χαρά τῆς καθημερινῆς κοινωνίας, γι’ αὐτό καί παραπονεῖται ὅτι τάχα ὁ πατέρας του ἐκεῖνον ποτέ δέν τόν τίμησε. Ἔχει περάσει ὁ ἴδιος στόν λαιμό του τή θηλιά τῆς ἐκζήτησης τοῦ δικαίου καί θέλει μέσα ἀπό αὐτό νά χωρέσει τήν πατρική ἀγάπη. Ὁ Πατέρας χορηγεῖ τόν Παράδεισο, καί ὅμως ὁ ταλαίπωρος πρεσβύτερος ἀδελφός ξεχνάει ὅτι ἐκεῖ δέν εἰσέρχονται μόνο ὅσοι ἔχουν δίκαιο, ἀλλά καί ὅσοι «ἄδικα» ἀγαποῦν, ἐπιθυμώντας διακαῶς τήν ἐπιστροφή καί τή σωτηρία τοῦ ἀγαπώμενου προσώπου.

Ἄς παρακαλέσουμε τόν Θεό νά μᾶς ἀξιώσει νά γευθοῦμε τήν εὐλογημένη ἐπιστροφή μας στήν οἰκία ἀλλά καί στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί Πατρός μας καί ἄς βοηθήσουμε καί ἐμεῖς γιά τήν προετοιμασία τοῦ ἑορταστικοῦ δείπνου, γιά τήν ἐπιστροφή ὄχι μόνο ἑνός, ἀλλά πολλῶν ἀδελφῶν μας.

🖋️Ἀρχιμ. Ἄ. Ἀ.

«ΦΩΝΗ ⳩ ΚΥΡΙΟΥ» 📖 Το Ευαγγέλιο της Κυριακής «ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ (ΙΖ´ΛΟΥΚΑ)» (Λουκ. ιε´ 11-32) 🜋 20.02.2022

🙏 Ἡ φιλευσπλαχνία τοῦ πατέρα
📜 «Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· Ἄνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς. Καὶ εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί· Πάτερ, δός μοι τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας. Καὶ διεῖλεν αὐτοῖς τὸν βίον. Καὶ μετ᾿ οὐ πολλὰς ἡμέρας συναγαγὼν ἅπαντα ὁ νεώτερος υἱὸς ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν, καὶ ἐκεῖ διεσκόρπισε τὴν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως. Δαπανήσαντος δὲ αὐτοῦ πάντα ἐγένετο λιμὸς ἰσχυρὸς κατὰ τὴν χώραν ἐκείνην, καὶ αὐτὸς ἤρξατο ὑστερεῖσθαι. Καὶ πορευθεὶς ἐκολλήθη ἑνὶ τῶν πολιτῶν τῆς χώρας ἐκείνης, καὶ ἔπεμψεν αὐτὸν εἰς τοὺς ἀγροὺς αὐτοῦ βόσκειν χοίρους. Καὶ ἐπεθύμει γεμίσαι τὴν κοιλίαν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν κερατίων ὧν ἤσθιον οἱ χοῖροι, καὶ οὐδεὶς ἐδίδου αὐτῷ. Εἰς ἑαυτὸν δὲ ἐλθὼν εἶπε· πόσοι μίσθιοι τοῦ πατρός μου περισσεύουσιν ἄρτων, ἐγὼ δὲ λιμῷ ἀπόλλυμαι! Ἀναστὰς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου καὶ ἐρῶ αὐτῷ· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου. Οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου· ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου. Καὶ ἀναστὰς ἦλθε πρὸς τὸν πατέρα αὐτοῦ. Ἔτι δὲ αὐτοῦ μακρὰν ἀπέχοντος εἶδεν αὐτὸν ὁ πατὴρ αὐτοῦ καὶ ἐσπλαγχνίσθη, καὶ δραμὼν ἐπέπεσεν ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ κατεφίλησεν αὐτόν. Εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ υἱός· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου, καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου. Εἶπε δὲ ὁ πατὴρ πρὸς τοὺς δούλους αὐτοῦ· ἐξενέγκατε τὴν στολὴν τὴν πρώτην καὶ ἐνδύσατε αὐτόν, καὶ δότε δακτύλιον εἰς τὴν χεῖρα αὐτοῦ καὶ ὑποδήματα εἰς τοὺς πόδας, καὶ ἐνέγκαντες τὸν μόσχον τὸν σιτευτὸν θύσατε, καὶ φαγόντες εὐφρανθῶμεν, ὅτι οὗτος ὁ υἱός μου νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη. Καὶ ἤρξαντο εὐφραίνεσθαι. Ἦν δὲ ὁ υἱὸς αὐτοῦ ὁ πρεσβύτερος ἐν ἀγρῷ· καὶ ὡς ἐρχόμενος ἤγγισε τῇ οἰκίᾳ ἤκουσε συμφωνίας καὶ χορῶν, καὶ προσκαλεσάμενος ἕνα τῶν παίδων ἐπυνθάνετο τί εἴη ταῦτα. Ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἥκει καὶ ἔθυσεν ὁ πατήρ σου τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν, ὅτι ὑγιαίνοντα αὐτὸν ἀπέλαβεν. Ὠργίσθη δὲ καὶ οὐκ ἤθελεν εἰσελθεῖν. ὁ οὖν πατὴρ αὐτοῦ ἐξελθὼν παρεκάλει αὐτόν. Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπε τῷ πατρί· ἰδοὺ τοσαῦτα ἔτη δουλεύω σοι καὶ οὐδέποτε ἐντολήν σου παρῆλθον, καὶ ἐμοὶ οὐδέποτε ἔδωκας ἔριφον ἵνα μετὰ τῶν φίλων μου εὐφρανθῶ· Ὅτε δὲ ὁ υἱός σου οὗτος, ὁ καταφαγών σου τὸν βίον μετὰ πορνῶν, ἦλθεν, ἔθυσας αὐτῷ τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν. Ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· τέκνον, σὺ πάντοτε μετ᾿ ἐμοῦ εἶ, καὶ πάντα τὰ ἐμὰ σά ἐστιν· εὐφρανθῆναι δὲ καὶ χαρῆναι ἔδει, ὅτι ὁ ἀδελφός σου οὗτος νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη. »

🙏ΑΜΗΝ

«ΦΩΝΗ ⳩ ΚΥΡΙΟΥ», τῆς «Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος» 📜 3586