Περί τῆς γνώσης τοῦ Θεοῦ μέσω τῆς πίστης.

Ὁ ἱερός Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεὺς λέει: «Θεμέλιο τῆς γνώσης εἶναι νά μήν εἶσαι διστακτικός, ἀλλά νά πιστεύεις στόν Θεό».

Ὁ δέ Θεοδώρητος λέει: «Τό κεφάλαιο τῶν ἀγαθῶν καί τό ἀληθινό θεμέλιο, εἶναι ἡ γνώση τῆς φύσης τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί ἡ πίστη καί ἡ καλή προαίρεση γύρω ἀπό αὐτή. Διότι ὅπως εἶναι ὁ ὀφθαλμός γιά τό σῶμα, εἶναι καί γιά τήν ψυχή ἡ πίστη καί ἡ γνώση τῶν Θείων πραγμάτων».

Ὁ δέ ἅγιος Κύριλλος ὁ Ἀλεξανδρείας λέει: «Τό νά γνωρίζει κανείς τόν ἀληθινό Θεό τόν Δημιουργό καί Κύριο τῶν ὅλων, μπορεῖ νά γίνει αἰτία κάθε ἀγαθοῦ». Ὁ ἴδιος ἅγιος Πατέρας λέει: «Γνώση εἶναι ἡ ἐπίγνωση τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ἄν θέλεις πράγματι νά γνωρίσεις τόν Θεό, προηγουμένως γνώρισε τόν ἑαυτό σου».

Ὁ δέ Θεῖος Χρυσόστομος λέει: «Γνώση εἶναι ἡ ἐπίγνωση τοῦ ἑαυτοῦ σου, διότι τό ὅτι ἀγνοεῖς τόν ἑαυτό σου, εἶναι πιό δυσβάστακτο ἀπό τήν ἔσχατη τρέλα καί φρενίτιδα. Τό μέν ἕνα προκύπτει ἀπό ἀνάγκη, τό δέ ἄλλο ἀπό τή δική σου θέληση».

Πολύ σοφή γνώμη καί ἀναντίρρητη ἀλήθεια, διότι ἄν πρέπει νά εἶναι ἔργο προαίρεσης ἡ γνώση τοῦ ἑαυτοῦ μας, πολύ περισσότερο πρέπει νά εἶναι ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ. Ἄν λοιπόν δέν θέλει κανείς νά γνωρίσει τόν ἑαυτό του, οὔτε τον Θεό θά θέλει νά γνωρίσει. Εἶναι ἀληθινά χειρότερο ἀπό τήν ἔσχατη τρέλα καί παράνοια τό νά μή θέλεις νά γνωρίσεις τόν Θεό.

Ὁ Θεός συνέδεσε τή γνώση τῶν ἀνθρώπων γιά τόν ἴδιο, μέ τήν ἐπίγνωση τοῦ ἑαυτοῦ τους, μέ σκοπό νά τούς ὁδηγήσει στήν τελειότητα, ἑλκύοντας τους πρός Αὐτόν. Αὐτός πού ἀγνοεῖ τόν ἑαυτό του, οὔτε τόν Θεό θά καταφέρει νά γνωρίσει. Ὁ Θεός ἀποκαλύπτει τόν ἑαυτό του, σέ ὅσους ἔχουν καθαρή καρδιά καί τό ζητοῦν ἔντονα καί μέ πίστη. Ὁ ἄνθρωπος πού δέν ἀναζητᾶ νά γνωρίσει τόν ἑαυτό του, ἀγνοεῖ τήν ἠθική του κατάσταση. Καί αὐτός πού τήν ἀγνοεῖ, δέν καταλαβαίνει ὅτι ἀσθενεῖ ἠθικά καί ὅτι ἡ ψυχή του πάσχει φοβερά καί ὅτι τήν καλύπτει τό σκοτάδι. Ποιά ὅμως κοινωνία μπορεῖ νά ὑπάρξει μεταξύ τοῦ φωτός καί τοῦ σκότους; Ὁ Χριστιανός πού γνωρίζει τόν ἑαυτό του, καθαρίζει τήν ψυχή του ἀπό καθετί βρώμικο καί ἀναδεικνύει τήν καρδιά του ναό ἅγιο, ὥστε νά γίνει κατοικητήριο τοῦ Παμβασιλὲα Θεοῦ, ὁ ὁποῖος, ὅπως ὑποσχέθηκε, ἔρχεται καί κατοικεῖ μέσα σ’ αὐτήν, τή συντροφεύει καί «μονήν παρ’ αὐτή ποιεῖ». Οἱ μωρές παρθένες ἀποκλείστηκαν ἀπό τόν νυμφῶνα τοῦ Κυρίου, γιατί στεροῦνταν ἀπό αὐτό τό φῶς τῆς γνώσης, γι’ αὐτό καί ὁ Κύριος δέν τίς ἀναγνώρισε.

♰Αγίου Νεκταρίου Αιγίνης «Τό γνῶθι σαυτόν»