Πλαστήκαμε για τη ζωή που δεν τελειώνει!

σκέψεις στα μεθέορτα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού

Σήκωσε τον Σταυρό σου κι ακολούθησέ με. Δεν είν’ εύκολο πράγμα. Θέλει κότσια, δύναμη εσωτερική. Να γνωρίζουμε ποιοι είμαστε, ώστε να ξέρουμε ποιον εαυτό προσφέρουμε στον Χριστό. Να μη ζούμε ‘μεις αλλά να ζει ο Χριστός μέσα μας. Σηκώνω τον Σταυρό μου! Τι θα πει αυτό; Πρώτα απ’ όλα ότι σηκώνω ένα βάρος, που είναι δικό μου και για να το σηκώσω σημαίνει ότι το γνωρίζω, ότι είναι μέρος της πραγματικότητάς μου. Και ξέρει καλά ο καθένας μέσα του τι τον βαραίνει, τι τονε κοπιάζει -κι ας κάνει τον ανήξερο. Ο Χριστός μου λέει να σηκώσω τον Σταυρό μου και να Τον ακολουθήσω. Εγώ το πράττω: τότε, καλό κι ευλογημένο! Μα, σημαίνει επίσης ότι έχω πάρει ήδη την απόφαση να Τον ακολουθήσω. Απόφαση ελεύθερη.

Τι μου στερεί τον Χριστό; Τι μοιάζει με θάνατο και τι με ζωή στη δική μου ζωή; Δε μπορώ να περιπλέκομαι σε ό, τι με σκλαβώνει κι ενώ αναγνωρίζω την σκλαβιά, να επιμένω λέγοντας ότι είμαι του Χριστού. Αυτό θα πει αμαρτία: η εμμονή στην απομάκρυνση απ’ Αυτόν. Το να πέσεις είναι ανθρώπινο. Αφού σηκώθηκες, πάει να πει ότι βρήκες τον Χριστό και οτι κι εκείνος σε βρήκε ! Γι’ αυτό σαρκώθηκε ο Θεός κι έγινε άνθρωπος. Είναι Πρόσωπο κι εμείς, ως πρόσωπα Τον συναντάμε. Συναντιόμαστε για να συνταξιδέψουμε. Το παν είναι να είμαστε μ’ Αυτόν. Γι’ αυτό θέλουμε τον παράδεισο. Δεν αναζητάμε τον παράδεισο, επειδή φοβόμαστε την κόλαση! Ποθούμε τον παράδεισο, επειδή ποθούμε τον Χριστό. Την είδαμε λοιπόν την αμαρτία, τηνε ζήσαμε. Καταλάβαμε ότι ήμασταν μακριά απ’ Αυτόν και, δες αδελφέ μου, σε τι μοναξιά καταντήσαμε μακριά Του. Πέσαμε και δεν σηκωθήκαμε. Εμμένουμε: εκεί έρχεται ο Διάβολος κι αρπάζει τα μυαλά μας. Ενώ ξέρουμε, εμείς στην εμμονή επιμένουμε. Αυτό θα πει Διάβολος: είσαι ‘συ κι άλλος κανένας επί γης. Η πηγή των εμμονών μας. Κι απ’ τις εμμονές, ταξίδι στην τρέλα! Η αμαρτία είναι “νόσος φρενών” για τους Πατέρες μας.

Σήκωσε το Σταυρό σου κι ακολούθησέ με: θα πει αναζήτησε, ανακάλυψε, βρες επιτέλους τι είναι αυτό που σου στερεί στ’ αλήθεια τον Χριστό. Μη προσποιείσαι, μη τρελαθείς και τελικά Τον χάσεις… Η τρέλα της εμμονής έρχεται εκεί που συνηθίζουμε σ’ αυτήν. Εκεί που χάνουμε ολότελα τον Χριστό. Ούτε βλέπουμε, ούτε ακούμε. Μπορεί ακόμα “να πηγαίνουμε εκκλησία”, μα δε ζυγίσαμε κανέναν σταυρό ώστε να τον σηκώσουμε έπειτα. Η αβίαστη κατάσταση του “πάω εκκλησία”, ελλοχεύει μεγάλους κινδύνους που φθάνουν μέχρι τον οπαδισμό. Ο Χριστός δεν αναζητά οπαδούς. Όταν πήγαν να Τον συλλάβουν, πρώτος ο Πέτρος έβγαλε ένα μαχαίρι. Ο Χριστός τον επιτάσσει: βάλε το μαχαίρι στη θήκη. Ο ίδιος μαθητής που πρώτος με φρόνημα κοσμικό πήγε να υπερασπιστεί τον Δάσκαλο, με το ίδιο φρόνημα είναι που μετά από λίγο Τον αρνείται. Σταυρωμένους θέλει ο Χριστός, ανθρώπους σαν κι εσένα κι εμένα.

Τον Χριστό μονάχα στον Σταυρό μπορούμε να Τον αναγνωρίσουμε. Έτσι πεθαίνει κάθε κοσμικός τρόπος που θωρεί την θυσία. Το διαβάσαμε το Σάββατο στο Ευαγγέλιο: “όταν θα υψώσετε τον Υιό του Ανθρώπου, τότε θα καταλάβετε πως εγώ είμαι Αυτός που πραγματικά είμαι” (Ιω. 8, 28). Εμείς χωρίς Σταυρό, πώς θα αναγνωρίσουμε τον Εσταυρωμένο, πώς θα Τον ομολογήσουμε ως Θεό; Αυτός μας ζητάει όχι μόνο τα καλά αλλά κυρίως τα άσχημα και τα βάρη μας. Ό, τι μας Τον στερεί, θέλει να Του δώσουμε, ακριβώς για να μας ξεκουράσει απ’ αυτό και μ’ Αυτόν να μας ενώσει. Αυτός αγιάζει απ’ το τελευταίο τελευταίο μας κύτταρο μέχρι και το πλιότερο σκοτεινό μέρος της ψυχής μας. Η ψυχή και το σώμα μας ζητούν αθανασία! Αυτή είναι η φυσική τους κατάσταση. Αυτό είναι το νορμάλ. Η φθορά του θανάτου για τον άνθρωπο είναι ξένη. Πλαστήκαμε για την Ζωή που δεν τελειώνει -κι αυτή αρχίζει με Σταυρό, ξεκινά με την θυσία.

Ιάσων Ιερομ.