Οι Μυροφόρες και το βόλεμά μας

Είμαστε φρικτά αδύναμοι οι άνθρωποι. Βάζουμε αναβολές στο οτιδήποτε Κάθεσαι σπίτι σου και σχεδιάζεις και σκέφτεσαι: “θα κάνω εκείνο, θα κάνω το άλλο”, πας να το δουλέψεις λίγο και στην πρώτη δυσκολία το παρατάς. Ή παρατάς το εγχείρημα, ή κοιτάς να μετριάσεις την κατάσταση. Να την φτιάξεις στα μέτρα σου. Αναπαύομαι ίσως σημαίνει και βολεύομαι. Βέβαια εξαρτάται τι θέλει να βολέψει κανείς. Όταν θέλω να βολεύομαι σημαίνει ότι δεν θέλω να αγωνίζομαι. Όλα στη ζωή μας να είναι στο πιάτο. Κι έτσι να επιβεβαιώνουμε την αδυναμία μας. Κι αδυναμία έχει να κάνει με την δύναμη. Κι εμείς δεν έχουμε δύναμη. Όση έχουμε την καταναλώνουμε. Μεριμνάμε και περί πολλά τυρβάζουμε.

Ήρθε η Κυριακή των Μυροφόρων να μας μιλήσει για εκείνη την δύναμη που καταναλώνουμε, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, δύναμη αναγκαία για να γίνουμε αυτόπτες μάρτυρες της Αναστάσης. Ας θυμηθούμε τις Μυροφόρες που πήγανε, με τόση δύναμη εσωτερική να αλείψουν το Σώμα του Χριστού. Απ’ έξω τους γιομάτες φόβο. Από μέσα γεμάτες πίστη: έδειξαν δύναμη.

Κι εμείς στην αδυναμία πεσμένοι, αναβολές στα πάντα. Περιορίζουμε την δύναμή μας και την καταναλώνουμε με άξονα την “αναύπασή μας”. Μας τρώνε τα καθημερινά κι Ανάσταση δε βλέπουμε! Κι οι ψευδαισθήσεις που δίνει μια εφήμερη ευτυχία, κοσμική και μπολιασμένη με τη γη, πασχίζουν να πατήσουν την μοναδική μας αλήθεια που δεν είναι άλλη, από το ότι είμαστε πλασμένοι από τον Θεό για να ζήσουμε την ίδια την Ανάσταση, το χαρμόσυνο νέο της οποίας δόθηκε πρώτο στις γυναίκες εκείνες, που λόγω του κοινωνικού τους φύλου θεωρούνται δεύτερες σε σχέση με τους άνδρες και τούτο λογικό αφού αυτοί δημιουργούσαν τις κοινωνικές δομές.

Η δύναμη των “ασθενών” γυναικών φάνηκε ισχυρότερη από τους φόβους τους. Νίκησαν τις αναβολές! Αν δεν πήγαιναν στο μνήμα, το πρωί εκείνο που εγκαινιάστηκε η νέα ζωή, θα πρόδιδαν ό,τι είχαν μαζί με τον Χριστό είχαν ζήσει. Γιομάτες από φωτισμό επέστρεψαν και είπανε το πρώτο Χριστός ανέστη στους φοβισμένους μαθητές. Αυτές, οι δεύτερες -κι απ’ αυτές και μια πρώην πόρνη, λαλούν σήμερα σ’ εμάς, τους εξίσου φοβισμένους ότι εν τέλει η δύναμη δεν κάνει διακρίσεις και φανερώνεται ακόμα και στα πιο ασθενή του κόσμου, που ξέρουν πολύ καλά από ταπείνωση, γιατί ο Χριστός στους ταπεινούς δίδει την Χάρη και τα ασθενή του κόσμου διαλέγει, ώστε Αυτός να φανερώνεται.

Χριστός Ανέστη!

Ι. Ιεροδ.