Ημερολόγιο Τεσσαρακοστής Β’

Έλεγεν ο παπα- Χρυσόστομος απ’ την Κεφαλλονιά: “ανάθεμά μας, αν ο Θεός αποστρέψει το βλέμμα Του από πάνω μας, έστω και για λίγο…”. Δεν ζει ο άνθρωπος χωρίς Θεό, απλώς προσποιείται κι αναζητά ψευτοσχέσεις για να αντικαταστήσουν το κενό, όταν η σχέση με το Θεό τείνει να χάνεται. Εμείς οι άνθρωποι αποφασίζουμε γι’ αυτή την σχέση: να μας κοιτά ο Θεός, να μας προσέχει ο Θεός. Η ευχή του λαού μας “να σε προσέχει ο Θεός”, δεν έχει καιροφυλακτικό χαρακτήρα. Να σε προσέχει ο Θεός σημαίνει “να είσαι κάτω από το βλέμμα του Θεού”, να προτιμάς να είσαι μ’ Αυτόν, να είσαι δικός Του. Γυρνώ την πλάτη στο βλέμμα του Θεού σημαίνει ότι Τον αρνούμαι. Δεν Τον επιδιώκω, μολονότι Αυτός μένει συνεπής και με το Έλεος Του, με καταδιώκει. Ο Θεός είναι απόλυτα συνεπής: άλλωστε, Τον είδαμε μαζί μας, με σώμα να περπατά, σαρκωμένος και να μας γνωρίζεται. Όσα μπορούμε, τόσα θα καταλάβουμε. Οι βίοι των Αγίων δείχνουν πώς να καθαρίσουμε τα πνευματικά μας εργαλεία, τις αισθήσεις μας, μήπως και “πιάσουμε” κάτι απ’ το Θεό.

Δες τι έγινε στη Μεταμόρφωση του Χριστού στο όρος Θαβώρ: ανέβηκαν στο βουνό οι μαθητές και είδαν ό, τι τους επέτρεψε ο Χριστός να δουν. Το φως της Μεταμόρφωσης δεν το έλαβε ο Χριστός εκείνη την ώρα. Πάντα το έχει. Εκείνη τη στιγμή, μας άφησε να το δούμε. Και βέβαια, δεν το αντέξαμε: έπεσαν κατά γης οι μαθητές, το φως της Θεότητας ήταν εκτυφλωτικό και ο άνθρωπος “πολύ λίγος”.

Δες λοιπόν στους πεσμένους μαθητές απάνω στο έδαφος, εμένα κι εσένα. Δες ακόμα και τις ημέρες που διανύουμε: αυτό είναι! Η Άγια και Μεγάλη Τεσσαρακοστή έρχεται ώστε να σηκωθούμε, όχι για να δούμε, αλλά για να ζήσουμε αυτό το Φως, αυτή την Ανάσταση. Ανάσταση που χαρίζεται σ’ εσένα και σ’ εμένα, τον άνθρωπο που διάλεγε θάνατο, εκεί που είναι πλασμένος για ουρανό και άλλαξε ρότα. Παρέμενα στη γη δεμένος και τα δεσμά μου, ο Χριστός, με την Ανάσταση τα σπάζει.

Αυτό είναι η Σαρακοστή: ο δρόμος του αγώνα να φθάσουμε στην Ανάσταση. Η μνήμη του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, την δεύτερη Κυριακή της Σαρακοστής, αυτό τον αγώνα σημαίνει. Αυτή ήταν η Θεολογία του Παλαμά. Ότι δηλαδή η σωτηρία μας δεν είναι ιδεατή, αλλά πραγματική, όπως πραγματικό το φως της Μεταμόρφωσης. Εδώ μας θέλει ο Θεός! Ας αγωνιστούμε λίγο γι’ αυτήν. Μπορούμε να την ζήσουμε, δεν είναι όραμα, ούτε παραμύθι. Ο Χριστός είναι ζωή: Θεός ζωντανών και όχι νεκρών.

Τούτες τις ημέρες, που τόσο έχουμε όλοι μας ανάγκη, τις ημέρες που αγωνιζόμαστε περισσότερο, κατανοώντας τα σκοτάδια μας και παρακαλώντας τον Θεό, να στείλει το Φως Του να φανούν, όντως, τα πρόσωπά μας. Το αναζητάμε στην Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία: “Φῶς Χριστοῦ φαίνει πᾶσι”. Ο ιερέας λαμβάνει το φως από το ακοίμητο καντήλι, που λέγεται έτσι, γιατί ακούραστα καίει μπροστά από το αρτοφόριο, το σκεύος δηλαδή που φυλάσσεται ο προηγιασμένος άρτος, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Πόσο ωραία τα έβαλε η Εκκλησία σε τάξη! Αυτό το Φως που μας φωτίζει όλους, είναι ακοίμητο και συνοδεύει πάντα τον αναστημένο νικητή θανάτου, που γιόμισε τα πάντα από Φως. Σαρκωμένο και φωτοφόρο Τον βλέπουνε οι μαθητές στο Θαβώρ. Κι εμείς, από Αυτόν ζούμε. Από Αυτόν που Σώμα και Αίμα, μας προσφέρεται. Από Αυτόν που από το Σώμα και το Αίμα Του, μας κάνει παιδιά Του. Από Αυτόν που σπάει την φρικτή μοναξιά μας, όταν σε ενότητα μ’ Αυτόν, είμαστε σε ενότητα με όλους τους αδερφούς μας.

Ήρθαμε στην Εκκλησία, αφήσαμε τα σκοτάδια μας πίσω, τραφήκαμε απ’ τον Χριστό. Εκεί που ήμασταν πεσμένοι κατά γης, Αυτός μας σήκωσε, Αυτός μας καθάρισε, Αυτός μας λάμπρυνε, Αυτός κοινωνούς της Θεότητάς Του μας κάνει. Αυτός πατέρας, Αυτός φίλος, Αυτός αδελφός. Χριστός Ιησούς, Τροφή και Φως, Σοφία Θεού και Δύναμη.

Ιάσων Ιεροδ.