Η θεραπεία του παραλυτικού

📖 Το Ευαγγέλιο της Κυριακής « τοῦ παραλύτου » ( Ἰωάν. ε´ 1-15 ) 🜋 15.05.2022

🙏 Ἡ θεραπεία τοῦ παραλυτικοῦ
📜 «Τόν καιρό ἐκεῖνο, ὁ Ἰησοῦς ἀνέβηκε στά Ἱεροσόλυμα. Ὑπάρχει στά Ἱεροσόλυμα, κοντά στήν προβατική πύλη, μιά κολυμβήθρα, πού ἑβραϊκά ὀνομάζεται Βηθεσδά, καί ἔχει πέντε στοές. Σέ αὐτές ἦταν ξαπλωμένο μεγάλο πλῆθος ἀπό ἀσθενεῖς, τυφλούς, κουτσούς, παράλυτους, πού περίμεναν νά ἀνακινηθεῖ τό νερό. Γιατί ἀπό καιρό σέ καιρό κατέβαινε ἕνας ἄγγελος στήν κολυμβήθρα καί ἀνατάρασσε τό νερό· ἐκεῖνος λοιπόν πού ἔμπαινε πρῶτος μετά τήν ἀνατάραξη τοῦ νεροῦ γινόταν ὑγιής ἀπό ὁποιοδήποτε νόσημα καί ἄν ὑπέφερε. Ὑπῆρχε ἐκεῖ κάποιος ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἔπασχε τριάντα ὀκτώ χρόνια ἀπό τήν ἀρρώστια του. Ὅταν τόν εἶδε αὐτόν ὁ Ἰησοῦς κατάκοιτο, καί ἀφοῦ γνώριζε ὅτι ἔχει ἤδη πολύ χρόνο ἐκεῖ, τοῦ λέγει: Θέλεις νά γίνεις ὑγιής; Ἀποκρίθηκε σέ αὐτόν ὁ ἄρρωστος: Κύριε, δέν ἔχω κάποιον ἄνθρωπο, ὥστε ὅταν ἀναταραχθεῖ τό νερό νά μέ βάλει στήν κολυμβήθρα· ὅταν ἔρχομαι ἐγώ, κατεβαίνει ἄλλος πρίν ἀπό ἐμένα. Λέγει σέ αὐτόν ὁ Ἰησοῦς: Σήκω ἐπάνω, σήκωσε τό κρεβάτι σου καί περπάτησε. Ἀμέσως ὁ ἄνθρωπος ἔγινε ὑγιής, καί σήκωσε τό κρεβάτι του καί περπατοῦσε. Ἦταν Σάββατο ἐκείνη τήν ἡμέρα. Ἔλεγαν λοιπόν οἱ Ἰουδαῖοι στόν θεραπευμένο: Εἶναι Σάββατο· δέν σοῦ ἐπιτρέπεται νά σηκώνεις τό κρεβάτι. Ἀποκρίθηκε σέ αὐτούς: Ἐκεῖνος πού μέ ἔκανε ὑγιή, ἐκεῖνος μοῦ εἶπε: Σήκωσε τό κρεβάτι σου καί περπάτησε. Τότε τόν ρώτησαν: Ποιός εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος σοῦ εἶπε, σήκωσε τό κρεβάτι σου καί περπάτησε; Ὁ θεραπευμένος ὅμως δέν γνώριζε ποιός εἶναι· γιατί ὁ Ἰησοῦς ξέφυγε ἐπειδή ὑπῆρχε πλῆθος στό μέρος αὐτό. Κατόπιν ὁ Ἰησοῦς τόν βρίσκει στόν ναό καί τοῦ λέγει: Βλέπεις, ἔγινες ὑγιής· μήν ἁμαρτάνεις πλέον, γιά νά μή σοῦ συμβεῖ τίποτε χειρότερο. Ἔφυγε ὁ ἄνθρωπος καί ἀνήγγειλε στούς Ἰουδαίους ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ἐκεῖνος πού τόν ἔκανε ὑγιή. »

🜋 ΜΙΑ ΦΟΒΕΡΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ
Κυριακή τοῦ Παραλύτου τῆς Ἱερουσαλήμ σήμερα καί ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς ὑπενθυμίζει ἕνα θαυμαστό γεγονός ἀπό τό κατά Ἰωάννην Εὐαγγέλιο, χωρίς νά μᾶς ἀπομακρύνει οὔτε ἀπό τό πασχάλιο κλίμα τῆς περιόδου, οὔτε ἀπό τό περιβάλλον τῆς Ἁγίας Πόλεως. Ὁ Ἰησοῦς συναντᾶ ἕνα βασανισμένο ἄνθρωπο καί τόν θεραπεύει ἀπό τή φοβερή ἀσθένειά του. Ἀνάλογα θαύματα ὁ Ἰησοῦς εἶχε ἐνεργήσει πάμπολλα, πάντοτε διακριτικά, ἀπό τά ὁποῖα ἄλλα ἀναφέρονται στά Εὐαγγέλια καί ἄλλα ὄχι. Στήν προκειμένη περίπτωση, πάντως, τό ἐνδιαφέρον δέν ἑστιάζεται τόσο στό ἴδιο τό θαῦμα, ὅσο στή στιχομυθία τοῦ Ἰησοῦ μέ τόν ἀσθενῆ, ἡ ὁποία προηγεῖται, καθώς καί σέ ὅσα ἐπακολουθοῦν.

🜋 Ὁ πόθος τῆς θεραπείας
Ὅταν ὁ Ἰησοῦς προσεγγίζει τόν παράλυτο ἄνθρωπο, γνωρίζει ἀσφαλῶς πολύ καλά τήν κατάσταση τῆς ὑγείας του ἀλλά καί τῆς ψυχῆς του. Ἡ ἐρώτηση πού τοῦ ὑποβάλλει φαντάζει ἀφελής: «Θέλεις ὑγιής γενέσθαι;». Ἡ ἀπάντηση στό ἐρώτημα αὐτό θεωρητικά εἶναι αὐτονόητη: «Μά καί βέβαια θέλω! Καί ποιός δέν θά τό ἤθελε;». Ἴσως γι’ αὐτόν τόν λόγο ὁ ἀσθενής παραλείπει τήν ἀπόκριση, παραπονούμενος ὅτι δέν τοῦ παρέχεται ἡ πολυπόθητη αὐτή δυνατότητα. Καί ὅμως, ἡ ἁπλή αὐτή ἐρώτηση, κάθε ἄλλο παρά περιττή εἶναι γιά τόν καρδιογνώστη Χριστό.

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὁ ἄνθρωπος μετά τήν ἔξωση ἀπό τόν Παράδεισο βασανίζεται καί ὑποφέρει παντοιοτρόπως. Πολλές φορές μάλιστα ἀποδίδει τήν κακοπάθειά του στόν ἴδιο τόν Θεό. Εἶναι ὅμως πράγματι ἔτσι; Μήπως πολλές φορές εὐθυνόμαστε καί ἐμεῖς οἱ ἴδιοι γιά τά δεινά μας; Μήπως ὁρισμένες φορές οἱ περιστάσεις καί οἱ ἀντιξοότητες δέν εἶναι παρά ἕνα ἐξαιρετικά βολικό «ἄλλοθι» γιά νά ἀποποιηθοῦμε μέ εὐκολία τίς δικές μας εὐθύνες; Καί τελικά, εἶναι ποτέ δυνατόν νά θεραπευθοῦμε, ἐάν ἐμεῖς δέν ἀγωνιζόμαστε γιά τόν σκοπό αὐτό;

Τό παράπονο βέβαια τοῦ Παραλύτου φαίνεται εὔλογο: «Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω». Ἀλήθεια, πόση μοναξιά, πόση ἐγκατάλειψη, πόση ἀπογοήτευση δέν κρύβει ἡ τραγική αὐτή φράση, καί πόσους ἀνθρώπους διαχρονικά καί οἰκουμενικά δέν ἐκφράζει! Τό παράπονο ὅμως αὐτό δέν ἀπευθύνεται στόν Θεό, ἀλλά στόν συνάνθρωπο. Πῶς εἶναι δυνατόν μέ τόσο κόσμο νά συνωστίζεται στήν Προβατική πύλη καθημερινά, νά μήν εὐαισθητοποιήθηκε, ἔστω μία φορά, κάποιος περαστικός, ὥστε νά βοηθήσει τό ταλαιπωρημένο αὐτό πλάσμα τοῦ Θεοῦ; Δέν σκέφτηκε ποτέ κανείς ὅτι στή θέση τοῦ δύσμοιρου ἐκείνου ἀνθρώπου θά μποροῦσε πολύ εὔκολα νά βρίσκεται ὁ ἴδιος; Ἀμείλικτα τά ἐρωτήματα, καί θά πρέπει ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς νά τά θέσει στόν ἑαυτό του.

Εἶναι γεγονός ὅτι οἱ ἄνθρωποι κινούμαστε μέ γνώμονα τό ἀτομικό μας συμφέρον, καί δέν εἶναι εὔκολο νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὁ διπλανός μας μπορεῖ νά ἔχει περισσότερη ἀνάγκη ἀπό ἐμᾶς. Ὁ κόσμος κρίνει μέ βάση τά δικά του κριτήρια, τά ὁποῖα δέν εἶναι πάντοτε δίκαια. Κάποτε μάλιστα, ὄχι μόνο ἀποστρέφουμε τό βλέμμα ἀπό αὐτόν πού ἔχει ἀνάγκη τή βοήθειά μας, ἀλλά παριστάνουμε πώς ἀγνοοῦμε τήν ὕπαρξή του, ἀποφεύγουμε τή συναναστροφή μαζί του καί τόν καταδικάζουμε σέ ἀπομόνωση καί κοινωνικό ἀποκλεισμό. Ἀκόμη χειρότερα, πόσες φορές δέν ἔχει τύχει νά ἀκούσουμε ἤ νά ποῦμε στήν καθημερινότητά μας: «Καλά νά πάθει αὐτός». Ποιοί εἴμαστε ὅμως ἐμεῖς πού θά κρίνουμε τόν διπλανό μας; Ἄς θυμόμαστε λοιπόν κάθε φορά πού μένουμε πεισματικά ἀσυγκίνητοι μπροστά στό δράμα τοῦ συνανθρώπου, ὅτι εἴμαστε ὑπόλογοι ἔναντι τοῦ Θεοῦ ὄχι μόνο γιά τίς ἁμαρτίες μας, ἀλλά καί γιά τίς εὐεργεσίες πού ἀρνούμαστε νά διαπράξουμε.

🜋 Ἡ καταδίκη τῆς εὐεργεσίας
Θά περίμενε κανείς ἀπό τούς ἀνθρώπους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἐπί τριάν τα ὀκτώ ἔτη ἀρνοῦνταν νά τείνουν τό χέρι στόν πάσχοντα, νά ἐπικροτήσουν ἐκεῖνον πού τό ἔπραξε, ἤ τουλάχιστον νά σιωπήσουν αἰσχυνόμενοι μπροστά στή μεγαλοσύνη τῆς πράξης του, συναισθανόμενοι τό βάρος τῆς ἐνοχῆς. Ἀντ’ αὐτοῦ, ὅμως, τί πράττουν; Ἀγανακτοῦν, διότι ἀγνόησε δῆθεν τήν ἀργία τοῦ Σαββάτου. Πόση ἀναλγησία, πόσο βαθιά πνευματική παράλυση, φοβερότερη καί ἀπό τή σωματική ἀπό τήν ὁποία ἔπασχε ὁ θεραπευθείς! Μοιάζουν οἱ ἄνθρωποι αὐτοί μέ ἐκεῖνον στόν ὁποῖο κάποιος δείχνει τό φεγγάρι, ἀλλά ἐκεῖνος ἐπιμένει νά παρατηρεῖ τό δάχτυλο. Ἄς προσέξουμε, ἀδελφοί μου, καί ἄς ἐλέγχουμε συνεχῶς τόν ἑαυτό μας, ὥστε νά μή γινόμαστε καί ἐμεῖς ἀπάνθρωποι, «ἀλλά συνιέντες τί τό θέλημα τοῦ Κυρίου». Γένοιτο!

🖋️Ἀρχιμ. Ἄ. Ἀ.

📖 Το Ευαγγέλιο της Κυριακής « τοῦ παραλύτου » ( Ἰωάν. ε´ 1-15 ) 🜋 15.05.2022

🙏 Ἡ θεραπεία τοῦ παραλυτικοῦ
📜 «Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα. Ἔστι δὲ ἐν τοῖς Ἱεροσολύμοις, ἐπὶ τῇ προβατικῇ κολυμβήθρα, ἡ ἐπιλεγομένη ἑβραϊστὶ Βηθεσδά, πέντε στοὰς ἔχουσα. Ἐν ταύταις κατέκειτο πλῆθος πολὺ τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν, χωλῶν, ξηρῶν, ἐκδεχομένων τὴν τοῦ ὕδατος κίνησιν. Ἄγγελος γὰρ κατὰ καιρὸν κατέβαινεν ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ καὶ ἐτάρασσε τὸ ὕδωρ· ὁ οὖν πρῶτος ἐμβὰς μετὰ τὴν ταραχὴν τοῦ ὕδατος, ὑγιὴς ἐγίνετο, ᾧ δήποτε κατείχετο νοσήματι. Ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καὶ ὀκτὼ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ. Τοῦτον ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς κατακείμενον, καὶ γνοὺς ὅτι πολὺν ἤδη χρόνον ἔχει, λέγει αὐτῷ· Θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι; Ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ἀσθενῶν· Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα, ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρχομαι ἐγώ, ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει. Λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ἔγειραι, ἆρον τὸν κράβαττόν σου, καὶ περιπάτει. Καὶ εὐθέως ἐγένετο ὑγιὴς ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἦρε τὸν κράβαττον αὐτοῦ καὶ περιεπάτει· ἦν δὲ Σάββατον ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ. Ἔλεγον οὖν οἱ Ἰουδαῖοι τῷ τεθεραπευμένῳ· Σάββατόν ἐστιν, οὐκ ἔξεστί σοι ἆραι τὸν κράβαττον. Ἀπεκρίθη αὐτοῖς· Ὁ ποιήσας με ὑγιῆ, ἐκεῖνός μοι εἶπεν· Ἆρον τὸν κράβαττόν σου, καὶ περιπάτει. Ἠρώτησαν οὖν αὐτόν· Τίς ἐστιν ὁ ἄνθρωπος ὁ εἰπών σοι· Ἆρον τὸν κράβαττόν σου, καὶ περιπάτει; Ὁ δὲ ἰαθεὶς οὐκ ᾔδει τίς ἐστιν· ὁ γὰρ Ἰησοῦς ἐξένευσεν ὄχλου ὄντος ἐν τῷ τόπῳ. Μετὰ ταῦτα εὑρίσκει αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς ἐν τῷ ἱερῷ, καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ἴδε, ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται. Ἀπῆλθεν ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἀνήγγειλε τοῖς Ἰουδαίοις, ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ ποιήσας αὐτὸν ὑγιῆ. »

🙏ΑΜΗΝ

«ΦΩΝΗ ⳩ ΚΥΡΙΟΥ», τῆς «Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος» 📜 3598