Χαιρετισμός Μητροπολίτου κ. Γαβριήλ στην έναρξη του 8ου Συμποσίου του ΚΕ.ΜΙ.ΠΟ.

«Λίγο πρίν τήν 100/ετία: Πώς καί γιατί οἱ Ἕλληνες
ὑπέστησαν τή μεγαλύτερη Καταστροφή τῆς Ἱστορίας τους»

1922-2017. Συμπληρώνονται φέτος μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ κάτι λιγότερο ἀπό 100 ἔτη, 95 γιά τήν ἀκρίβεια, ἀπό τήν μεγαλύτερη τραγωδία στήν ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἕθνους, ἀπό τό δραματικό ἐκεῖνο τέλος τῆς «Μεγάλης Ἰδέας», ἀπό τόν ἀπόλυτο ξεριζωμό καί τή δραματική ἔξοδο τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολῆς ἀπό τίς πανάρχαιες πατρογονικές ἐστίες τῆς μητέρας Ἰωνικῆς γῆς, τοῦ Πόντου, τῆς Πισιδίας, τῆς Καππαδοκίας, τῆς Θράκης καί ἄλλων περιοχῶν.

Ἀναμφίβολα, ἡ Μικρασιατική Καταστροφή (1922) ὑπήρξε μία ἀπό τίς τραγικότερες, ἄν ὄχι ἡ τραγικότερη σελίδα τῆς σύγχρονης ἑλληνικῆς ἱστορίας τόσο ὡς πρός τίς ποικίλες, σοβαρές καί ἀνυπολόγιστες συνέπειες πού προκάλεσε (πολιτικές, οἰκονομικές, δημογραφικές, κοινωνικές), οἱ ὁποίες ἐπηρέασαν ἀποφασιστικά τήν ἱστορική πορεία τοῦ Ἕθνους μας, ὅσο καί ὡς πρός τήν ἵδια τήν θέση ἤ καί ἀξία της στήν ἱστορική συλλογική μνήμη. Ὑπό τήν ἔννοια αὐτή, δίκαιως κατατάσσεται ἀπό σύγχρονους ἔγκριτους ἱστορικούς ὡς ὁ τρίτος μεγαλύτερος ἱστορικός σταθμός τῆς πατρίδος μας, ἴσης ἀξίας καί σημασίας τόσο μέ τήν Ἅλωση τῆς Πόλεως, ὅσο καί μέ τήν Ἐπανάσταση τοῦ 1821 .

Βεβαίως, δέν δύναται νά θεωρεῖται γεγονός μεμονωμένο. Ἡ Μικρασιατική Καταστροφή ἀποτελεῖ ἀναπόσπαστο μέρος μιᾶς γενικότερης ἱστορικῆς περιόδου τοῦ 20ου αι., ἡ ὁποία στιγματίσθηκε ἀπό τήν θλιβερή ἐξάλειψη ἑνός ὁλόκληρου πολιτισμοῦ, ἑνός πολιτισμοῦ πού ἀποτέλεσε τό βάθρο τῆς πνευματικῆς παρουσίας τοῦ ἀρχαίου ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ καί τόν ξεριζωμό του ἀπό τόν τόπο πού μεγαλούργησε καί δημιούργησε μία μοναδική πρόταση ζωῆς, ἕναν ἰδιαίτερο τρόπο ἀντίληψης, κατανόησης ἤ καί ἑρμηνείας τοῦ κόσμου, ὁρατοῦ καί ἀοράτου, κτιστοῦ καί ἀκτίστου.

Ὡστόσο, ἀκόμη καί σήμερα, δέν εἶναι καθόλου εὔκολο γιά ἑμᾶς νά συνειδητοποιήσουμε ἤ καί νά ἐπιχειρήσουμε νά ἀντιληφθοῦμε τόσο τό μεγαλεῖο, τήν ἀξία, τό μέγεθος, ὅσο καί τήν πολιτισμική προσφορά πού εἴχαν γιά τόν Ἑλληνισμό οἱ ἀλησμόνητες πατρίδες. Ἀπό τά χρόνια κιόλας τῶν Μυκηναίων καί τήν λαμπρή παρουσία τῶν Προσωκρατικῶν φυσικῶν Φιλοσόφων (Θαλή, Πυθαγόρα, Ἡράκλειτου κ.ἄ) ἕως τήν ἔνδοξη Βυζαντινή Μικρά Ἀσία καί τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Ἑλληνισμός αὐτός ἀποτέλεσε ἕνα ἀναπόσπαστο, θεμελιῶδες, ἵσως τό πιό ζωντανό καί φωτεινό κομμάτι τοῦ ἕθνους.

Ἀναντίρρητα, ἡ Μικρασιατική Καταστροφή δέν εἶναι ἕνα γεγονός πού προέκυψε ἀπό μόνο του ἐντελῶς ξαφνικά. Ἀντιθέτως, ἐπῆλθε ὡς θλιβερή συνέπεια πολλῶν καί ἀναρίθμητων παραγόντων, ἐνδογενῶν καί ἐξωγενῶν, μικρῶν καί μεγάλων λαθῶν, ἀντικρουόμενων συμφερόντων, ἀτομικῶν καί ἐπιπόλαιων πολιτικῶν ἀποφάσεων, ἔντονων διχογνωμιῶν ἤ ἀκόμη καί μικροπολιτικῶν σκοπιμοτήτων. Ὑπό τό πνεῦμα αὐτό, εὐνόητα ἐπήλθε ὁ ἑθνικός διχασμός, ὁ ὁποῖος, ἀν μή τί ἄλλο, ἀκολουθεῖ διαχρονικά πιστά τήν ἱστορική μας πορεία καί ὡς ἀθεράπευτο «μικρόβιο τῆς φυλῆς» κατατρώγει τίς σάρκες τῆς πατρίδος μας καί ὁδηγεῖ στόν πλήρη ὄλεθρο.

Ἡ καταστροφή τοῦ Μικρασιατικοῦ Ἑλληνισμοῦ, παρά τό διάβα τῶν 100 περίπου ἐτῶν, παραμένει μέχρι σήμερα μία αἰμορραγοῦσα πληγή πού δέν δύναται νά κλείσει. Ἐρωτήματα ὑπάρχουν ἀκόμη πολλά, ἀλλά τά «πώς» καί τά «γιατί» παραμένουν ἀναπάντητα. Ἡ ἴδια ἡ Ἑλλάδα ἀρνεῖται νά συμβιβασθεῖ πλήρως μέ τά τραγικά αὐτά γεγονότα, ἀφοῦ ἡ ἐθνική ἱστοριογραφία στάθηκε καί στέκεται ἀμήχανη ἀπέναντι σέ αὐτό τό τραυματικό γεγονός, δίχως μέχρι τώρα νά ἔχει καταφέρει νά ἀποφανθεῖ ἀντικειμενικά. Ἡ ἱστορική ἀλήθεια ἀποτελεῖ γιά τόν Πολύβιο (200π.Χ-118π.Χ) τήν «κάλλιστην παιδείαν πρός ἀληθινόν βίον» καί ἀναμφίβολα, ἡ ἀποκατάστασή της ἀποτελεῖ ἐκτός ἀπό ἐθνική ὑποχρέωση, ἀπόλυτη πολιτική ἀναγκαιότητα.

Ὡστόσο, πατρίδα, «ὡς ἱερόν καί θεῖον δῶρον» (Κωνσταντῖνος Οἰκονόμος ἐξ Οἰκονόμων) εἶναι οἱ ἄνθρωποί της. Ἡ ἱστορία καί ὁ πολιτισμός ἑνός τόπου χάνεται ὅταν διαγράφεται ἀπό τή μνήμη ἑνός λαοῦ, ὄταν σβήνεται ἀπό τήν καρδιά του, ὅταν οἱ ἀπόγονοι ἀπολέσουν τήν συνείδηση τῆς ταυτότητός τους καί ἀποτύχουν νά διατηρήσουν ἄσβεστη τήν αἴσθηση τῆς καταγωγῆς τους.

Τό Κέντρο Σπουδῆς καί Ανἀδειξης Μικρασιατικοῦ Πολιτισμοῦ τοῦ Δήμου Νέας Ἰωνίας, πιστό στό ἱερό καθήκον του καί άφοσιωμένο στήν ἄδολη ἀποστολή του, πού δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν περισυλλογή, τήν διάσωση, τήν διατήρηση καί τήν μετάδοση στοιχείων τῆς ἱστορίας καί τοῦ πολιτισμοῦ τῶν Ἑλλήνων τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολῆς, ἐναντιώνεται σθεναρά σέ αὐτήν τήν σύγχρονη τάση πού ἐξυπηρετεῖ τήν σκόπιμη ἱστορική λήθη καί ἕθνική ἀμνησία. Ἄλλωστε, τό 8ο κατά σειρά Συμπόσιο πού μόλις ξεκινᾶ ἀποτελεῖ μία περίτρανη ἀπόδειξη τόσο τῆς συνείδησης τῆς ἱστορικῆς εὐθύνης τήν ὁποῖα φέρει, ὅσο καί τοῦ ὑψηλοῦ ἑθνικοῦ σκοποῦ πού ἀπαράμιλλα ἐδῶ καί 13 χρόνια ὑπηρετεῖ.

Ἁς μήν λησμονοῦμε τέλος αὐτό πού ἡ ἴδια ἡ ἱστορία μᾶς διδάσκει, ἤτοι ὁτι ἡ διχόνοια καί ἡ φιλονικία ἀποτέλεσαν καί μέχρι σήμερα ἀποτελοῦν τόν μεγαλύτερο καί πιό επικίνδυνο ἔχθρό τοῦ Γένους μας. Αὐτός ὁ διχασμός πού ἐξυμνεῖ τήν φιλαυτία καί τήν ἀρχομανία, πυροδότησε πολλές φορές ἀδελφοκτόνα πάθη καί μίση, τά ὁποῖα ἀμαύρωσαν λαμπρά κατορθώματα τοῦ Ἕθνους μας, ὁδηγώντας τήν πατρίδα μας στήν καταστροφή καί στήν ὑποτέλεια. Ἄλλωστε, οἱ Ἕλληνες ἔχουμε ἀποδείξει ὅτι ἑνωμένοι καί μονιασμένοι, ἀπελευθερωμένοι ἀπό ἐγωισμούς καί μισαλοδοξίες, μέ τήν Ἑλλάδα στήν καρδιά καί στήν ψυχή μας, μέ σεβασμό στίς παραδόσεις μας καί μέ τήν πίστη μας στό Θεό ἐπιτυγχάνουμε θαύματα.

Χαιρετίζουμε λοιπόν καί ἐπευλογοῦμε τήν ἔναρξη τοῦ 8ου Συμποσίου τοῦ ΚΕ.ΜΙ.ΠΟ, καταθέτοντας τά ειλικρινῆ συγχαρητήριά μας στούς διοργανωτές! Ἐκ βάθους καρδίας εὐχόμασθε κάθε ἐπιτυχία γιά εὐόδωση τῶν ἐργασιῶν του!