Ομιλία Επισκόπου Χριστουπόλεως Μακαρίου στον Πανηγυρικό Εσπερινό επί τη μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος Γεωργίου του Νεαπολίτου

Πολλές φορές διερωτάται ὁ ἐκκοσμικευμένος ἄνθρωπος γιά τήν προσφορά τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Ἱερωσύνης στόν σύγχρονο κόσμο. Καί λανθασμένα κάποιες φορές ἀπαξιοῖ γι᾽ αὐτή τήν προσφορά τοῦ ποιμένα καί τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία δέν κρίνεται ἀπό τό μέγεθος ἤ τίς ἐντυπώσεις πού προκαλεῖ ἀλλά ἀπό τήν ἐσωτερική ποιότητα, τό βάθος τῆς ταπεινώσεως καί τή διάθεση τῆς θυσίας. Οἱ ἱερεῖς στήν ποιμαντική τους διακονία ὑπηρετοῦν τόν ἄνθρωπο θυσιαστικά , ἀκολουθοῦν δηλαδή τό Χριστό ἀναβαίνοντα στό Γολγοθᾶ καί ἐκθέτουν τόν ἑαυτό τους στά παθήματα. «Ποιμένα ἀληθινόν, ἀποδείξει ἀγάπη, δι᾽ ἀγάπην γάρ ὁ Ποιμήν ὁ Μέγας ἐσταύρωται» .

Ἕνα τέτοιο ζωντανό ἱερατικό παράδειγμα θυσίας καί προσφορᾶς

Σεβασμιώτατε Μητροπολῖτα Νέας Ἰωνίας καί Φιλαδελφείας κ. Γαρβιήλ, σεπτέ καί θεοπρόβλητε ποιμενάρχα τῆς θεοσώστου ταύτης Μητροπόλεως,

Φίλτατε ἅγιε Πρωτοσύγκελλε,

Σεβαστοί πατέρες,

Ἐντιμότατοι Ἄρχοντες,

Φιλόχριστε καί φιλάγιε λαέ τοῦ Θεοῦ,

ἕνα τέτοιο ζωντανό παράδειγμα μᾶς παρουσιάζει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας. Ἕνα ἁγιασμένο πρόσωπο, τόν Ἅγιο Γεώργιο τό Νεαπολίτη, ὁ ὁποῖος δέν ἔλαβε τήν ἱερωσύνη γιά νά διευκολύνει τή σταδιοδρομία του πάνω στή γῆ, ἀλλά γιατί ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη καί θυσία. Καί ἔζησε μέ πολλά παθήματα καί στερρήσεις καί ἔφυγε μαρτυρικῶς ἀπό τόν παρόντα κόσμο ἀλλά ἦταν χαρούμενος γιατί στή χριστιανική ζωή δέν εἴμαστε εὐτυχεῖς παρά μόνον ἐξ αἰτίας τοῦ Χριστοῦ καί ἐξ αἰτίας τῆς ἐπιγνώσεως ὅτι Αὐτός εἶναι ἡ μόνη ἀλήθεια καί ἡ ζωή.

Γεννήθηκε καί μεγάλωσε στήν εὐλογημένη γῆ τῆς Καπαδοκίας, ἀνετράφη δέ ἀπό εὐλαβεῖς καί θεοφοβούμενους γονεῖς. Ἔζησε σέ δύσκολες ἱστορικές στιγμές καί βίωσε τή φτώχεια καί τήν ἔνδεια τῆς ἐποχῆς του. Γεννήθηκε ὅμως μέ μιά δίψα: Νά βρεῖ τήν ἀλήθεια. Νά βρεῖ τό φῶς καί τήν ἀπόλυτη ἐλευθερία μέσα στήν σκλαβιά. Κι ἦταν τότε, μέσα στούς δύσκολους αὐτούς καιρούς, σάν νά ἔψαχνε τό ἄφταστο καί ἀκατανόητο, τό ἀνύπαρκτο καί ἀόρατο. Ἀκολουθώντας, ὅμως, τήν κλήση τοῦ Θεοῦ ὑποτάσσεται στόν «Ἕνα τῆς Τριάδος» καί ἐλευθερώνεται ἀπό τή σκλαβιά τῆς ἐποχῆς καί τήν ταραχή τοῦ πολέμου. Χειροτονεῖται ἱερεῦς καί ἀπολαμβάνει μιάν ἄλλη δόξα τήν ὁποία οἱ μεγάλοι καί ἔνδοξοι τῆς γῆς δέν μπόρεσαν ποτέ νά βιώσουν: τή σταυρική καί ἱερατική δόξα τῆς θυσίας.

Ὑπηρέτησε τό ποίμνιό του στόν Ναό τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Νεαπόλεως (Νέβ-Σεχίρ) μέ ἀπόλυτη ἀφοσίωση, μέ ἀγάπη καί πνεῦμα αὐτοθυσίας.

Ὡς ἱερεύς δέν εἶχε καμμία ἰδέα γιά τόν ἑαυτό του.

Ἀγαποῦσε τίς Ἀκολουθίες.

Τελοῦσε συνεχῶς τή Θεία Λειτουργία.

Ζοῦσε ἀπό τήν παράδοση τοῦ Ἱεροῦ τόπου τῆς Καππαδοκικῆς γῆς καί ἀπό τή δύναμη τῆς προσφορᾶς.

Πήγε νά λειτουργήσει καί πρίν τή Θεία Λειτουργία τόν βρῆκε μαρτυρικός θάνατος. Οἱ ἄπιστοι υἱοί τῆς Ἄγαρ τόν συνέλαβαν, τόν λεηλάτησαν, τόν βασάνισαν σκληρά καί τέλος τόν ἀποκεφάλισαν.
Ἐγκατέλειψαν τό ἄψυχο καί ματωμένο σώμα του μαζί μέ τήν ἀποκοπήσα κεφαλή του, τά ὁποῖα, χάριτι Θεοῦ, βρέθηκαν μετά ἀπό ἔμπονη ἀναζήτηση τῶν πιστῶν τῆς Νεαπόλεως.

Οἱ πιστοί χριστιανοί ἐνεταφίασαν τό ἱερό του λείψανο μέ εὐλάβεια καί σεβασμό, τό ὁποῖο ἦταν ἄφθαρτο καί εἶχε οὐράνια εὐωδία.

Ἐπιτελέστηκαν ἀπό τότε καί μέχρι καί σήμερα ἀμέρτητα θαύματα, τά ὁποῖα ἀπέδειξαν ὅτι ἡ κληρονομία πού ὁ Ἅγιος ἀφησε στούς Νεαπολίτες ἦταν ἡ θυσία του, ἡ ἐξαφάνισή του γιά τή δόξα τοῦ Θεοῦ. Κι αὐτό οἱ φιλάγιοι καί φιλόθεοι συμπατριώτες του τό ἐξετίμησαν. Γι᾽ αὐτό ὅταν μετά τήν μικρασιατική καταστροφή προέκυψε ἡ ἀνταλλαγή τῶν πληθυσμῶν μετέφεραν μέ μεγάλο σεβασμό τό Ἱερό του Λείψανο καί τό ἐναπόθεσαν στόν Ἱερό τοῦτο Ναό πρός προσκύνηση καί ἁγιασμό τῶν πιστῶν.

Ὁ Ἅγιος Γεώργιος παρέδωσε τήν ψυχή του στό Χριστό μαρτυρικῶς. Κατά τήν παρουσία του στόν παρόντα κόσμο δέν ἐπιζητοῦσε τή ζωή. Δέν εἶχε ἀγωνία νά παρατείνει τά χρόνια του καί τίς ἡμέρες του. Δέν ἐπεδίωκε ὅμως καί τό θάνατο. Ὅταν, ὡστόστο, ἦρθε ἡ ὥρα τοῦ μαρτυρικοῦ καί ἐπόδυνου θανάτου δέν τόν ἀπέφυγε. Αὐτό πού ἔκανε σέ ὅλη του τή ζωή ἦταν νά ἐπιζητεῖ τό Χριστό, Αὐτόν δηλαδή πού δίνει νόημα στή ζωή καί στό θάνατο. Γιατί γιά τόν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ ζωή καί ἐλευθερία εἶναι μόνο ὁ Χριστός. Κι ὅταν κάποιος πιστεύει στό Χριστό ἡ γῆ δέν τόν ἐμποδίζει νά ζῆ στόν οὐρανό ἀπό σήμερα, ἀπό τώρα, ἀπό τοῦτη τή στιγμή.

Εἶναι γεγονός πῶς ὅ,τι καί νά δώσουμε στήν ἀνθρώπινη ψυχή αὐτή δέν θά ξεδιψάσει ποτέ. Πάντα θά ζητᾶ καί πάντα θά θέλει, ἀφοῦ μόνο ὁ Χριστός μᾶς ἀναζωογονεῖ, γιατί Αὐτός εἶναι ὁ μόνος ζωοδότης. Ὁ ἄνθρωπος ἀνακαινίζεται καί ζεῖ μόνο κοντά στό Θεό καί, παρότι εἶναι λίγος, γίνεται πολύς καί, ἐνῶ εἶναι μικρός, γίνεται μεγάλος. Ἀπογοητεύεται ἀπό ὅλα, ἀλλά τελικά δέν χάνεται, γιατί στρέφεται πρός τό Χριστό καί πιστεύει καρδιακά ὅτι Αὐτός εἶναι ἡ μόνη παρηγορία τῆς ζωῆς του. «Ἔχω τό Χριστό προστασία πού μέ ἀνορθώνει. Μπορεῖ νά μή γίνω τίποτα, μπορεῖ στή ζωή μου νά ἀποτύχω παταγωδῶς, μέ ἐγκατέλειψαν τά παιδιά μου, μέ πρόδωσε ὁ ἄνθρωπός μου, κανείς δέν ἀναγνωρίζει τήν προσφορά μου, στήν δουλειά μου μέ θεωροῦν ἀναποτελεσματικό, ὅλα, κατά τό κοινῶς λεγόμενο, πᾶνε στραβά, αἰσθάνομαι μόνος καί ἐγκατελελειμένος ἀπό τόν οὐρανό καί τή γή, ἀλλά μέσα ἀπό αὐτήν τήν κατάσταση, πού γιά τόν κόσμο θεωρεῖται ἀποτυχία, εἶμαι χαρούμενος γιατί θά γνωρίσω τό Θεό. Κι αὐτό θά εἶναι ἡ δόξα μου καί ἡ τιμή μου. Ἡ ἐπιτυχία τῆς ζωῆς μας εἶναι ὅτι τελικά γνωρίζουμε τό Θεό μέσα ἀπό τή θλίψη, τήν ἐγκατάλειψη, τό μαρτύριο καί τόν πόνο. Μέσα στήν ἀποτυχία μας καί στό καταθλιπτικό καί ἀνηπόφορο συναίσθημα, πού κάποιες φορές βιώνουμε, ὅτι δέν μᾶς ἀγαπάει κανείς στρεφόμαστο πρός Αὐτόν καί νιώθουμε ὅτι Αὐτός, ὁ Χριστός, ἔχει τήν ἀγάπη πού μᾶς λείπει» .

Ὁ Ἅγιος Γεώργιος ὁ Νεαπολίτης εἶναι μεγάλος γιατί ἐπέτρεψε στόν ἑαυτό του νά σμικρυνθεῖ. Δέν διεκδίκησε τήν ἀνθρώπινη ἀναγνώριση, δέν ἤθελε ἐπαίνους καί καλούς λόγους, ἤθελε νά χάνει αὐτός γιά νά κερδίζουν οἱ ἄλλοι. Γι᾽ αὐτό ὅταν τόν κάλεσαν νά πάει στή Μαλακοπή γιά νά λειτουργήσει, δέν σκέφτηκε λογικά, δέν ὑπολόγισε τήν ἀπόσταση καί τούς κινδύνους, σκέφτηκε μέ τήν ἄλλη λογική: ὅτι ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, δέν ἐπιθυμεῖ τό εὔκολο, τό ξεκούραστο καί τό ἀβασάνιστο, δέν θέλει δικαίωση, δέν ἐπιδιώκει καταξίωση, δέν ἀγωνιᾶ νά ἀποκτήσει πράγματα ἤ θέσεις, προκειμένου νά νιώσει ἰσχυρός. Προσβλέπει στή σωτηρία, πού δέν εἶναι ἕνα ἁπλό ἐπιφανειακό γεγονός ἀλλά μιά καθολική ὑπαρξιακή ἀνακαίνιση τοῦ ἀνθρώπου.

Ὅλα αὐτά τά λέγω μέ πολύ σεβασμό ἀπέναντί σας, ἔχοντας τήν εὐχή καί τήν εὐλογία τοῦ ἀγαπητοῦ καί θεοπρόβλητου ποιμενάρχου σας κ. Γαβριήλ καί παράλληλα συναισθανόμενος ὅτι εὐρίσκομαι ἐνώπιον ἑνός εὐλογημένου λαοῦ, ὁ ὁποῖος σέ ὅλη του τήν πορεία ἀναζητοῦσε τό ὑψηλό καί τό ὄμορφο.

Οἱ Καπαδόκες καί ὅλοι οἱ Μικρασιάτες, ἀλλά καί ἐσεῖς οἱ εὐλογημένοι ἀπόγονοί τους δέν ἀναπαυθήκατε ποτέ μέ τά τετριμένα καί τά ἀνθρώπινα ἀλλά πάντοτε προχωρούσατε πρός κάτι τολμηρότερο καί θεϊκότερο. Δέν διακριθήκατε γιά λατρεία τῆς δύναμης, τοῦ πλούτου καί τῆς κοσμικῆς δόξας. «Στίς ψυχικές σας καταστάσεις, δέν ἐπιζητήσατε τήν ἔνταση ἀλλά τήν καθαρότητα» .

Μέσα στίς συνθῆκες τῆς σκλαβιᾶς, πού μᾶς ὁδήγησε εἰς τό «ἐξαπορηθῆναι… καί τοῦ ζῆν» ὑπάρχει ὡς δύναμη ζωῆς ἡ πίστη. Ὑπάρχει ἡ Θεία Λειτουργία τῶν ἁπλῶν παπάδων, τοῦ Ἁγίου ἱερέως Γεωργίου τοῦ Νεαπολίτου, ὑπάρχει ἡ Μεγάλη ἑβδομάδα μέ τίς πολλές καπαδοκικές καί λοιπές μικρασιατικές παραδόσεις, ὑπάρχουν οἱ Ἅγιοι καί ὁ Χριστός πού παίρνουν ὅλο τόν ὑπόδουλο λαό καί τόν φέρνουν διά τοῦ πάθους στό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως. Αὐτή ἡ παρηγοριά συντρόφευε τούς σκλαβωμένους προγόνους μας. Κι ἦταν ἐλεύθεροι μέσα στή σκλαβιά τους. Ἔτσι ἀντιστάθηκαν πνευματικά καί σωματικά. Μέ τήν παρηγοριά τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Ἁγίων ἔκλαψαν, τραγούδησαν τόν πόνο τους, ἔκτισαν τά σπίτια τους καί τίς ἐκκλησιές τους, διοργάνωσαν τήν παιδεία τους, ἀγωνίσθηκαν καί θυσιάστηκαν σάν τόν παπαγιώργη τῆς Νεαπολίτισας Παναγιᾶς, κυοφορώντας μέσα στήν καρδιά τους τόν πόθο τῆς ἐλευθερίας καί τῆς Μεγάλης Ἰδέας «Πάλι μέ χρόνια μέ καιρούς πάλι δικά μας θά ᾽ναι» .

ἐσεῖς οἱ ἀπόγονοι αὐτῶν τῶν ἔνδοξων ἀνθρώπων Μήν ἐπιτρέψετε νά σᾶς κυριεύσει τό μικρόβιο τῆς ἐκκοσμίκευσης. Μήν ἐπηρεαστεῖτε ἀπό τίς σειρήνες τοῦ κόσμου τούτου. Πολλές φορές παρασυρόμαστε ἀπό ἕνα παραμύθι, παγιδευόμαστε σέ ἕνα ψεύτικο ὄνειρο, σπαταλοῦμε τή ζωή μας ψάχνοντας ποιά πόρτα θά ἀνοίξουμε, γιά νά γεμίσουν τά σωθικά μας γαλήνη. Καί μετά διαπιστώνουμε ὅτι ὁδηγήθηκε στή φθορά, διότι ἀκολουθούσαμε ἕνα φθαρτό ὄνειρο . Ὅλα αὐτά συμβαίνουν, διότι κάποιες φορές ὁ Θεός γιά μᾶς εἶναι ἄνευ σημασίας, παρότι οἱ πρόγονοί μας καί ὁ ἑορταζόμενος Ἅγιος μᾶς δίδαξαν ὅτι ἡ ζωή τοῦ Ἕλληνα μέ Χριστό ξεκινᾶ καί μέ Χριστό καταλήγει.

Αὐτή τή μεγάλη παρακαταθήκη πού λάβατε ἀπό τούς προπάτορές σας, Σᾶς παρακαλῶ θερμῶς νά τήν κρατήσετε. Νά τήν διαφυλάξετε καί νά τήν παραδόσετε στίς ἐπερχόμενες γενεές. Γιατί «δέν ἀνήκουμε στόν ἑαυτό μας ἀλλά σέ μία ἱερή ἀποστολή. Καί αὐτή ὁρίζεται ἀπό τό πῶς ἔζησαν, πῶς πολυτεύτηκαν καί τί μᾶς κληροδότησαν αὐτοί πού μᾶς γέννησαν κατά σάρκα καί κατά πνεῦμα» . Κάποια στιγμή ἐμεῖς οἱ Νεοέλληνες θά πρέπει νά σταματήσουμε νά εἴμαστε περήφανοι μόνο γιά τούς προγόνους μας. Θά πρέπει νά σκεφτοῦμε σοβαρά ὅτι ὀφείλουμε νά κάνουμε ὑπερήφανους καί τούς ἀπογόνους μας.

Σεβασμιώτατε Μητροπολῖτα Νέας Ἰωνίας καί Φιλαδελφείας κ. Γαβριήλ,

Ἡ δική σας φιλάδελφος ἀγάπη ὁδήγησε σήμερα τά βήματά μου ἐνώπιον τοῦ Ἱεροῦ σκηνώματος τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Νεαπολίτου καί μοῦ χάρησε τήν τιμή καί τήν εὐλογία τῆς χοροστασίας καί τοῦ κηρύγματος. Μέ πολλή εὐγνωμοσύνη σᾶς εὐχαριστῶ παρακαλῶντας Σας νά μοῦ ἐπιτρέψετε νά καταθέσω ἐνώπιον τοῦ εὐαγοῦς κλήρου καί τοῦ εὐσεβοῦς ποιμνίου σας τήν βαθύτατη ἐκτίμησή μου πρός τό σεπτό πρόσωπό σας. Εἶστε εὐλογημένος Ἱεράρχης τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Μᾶς παραδειγματίζει ὁ ἱερός ἀρχιερατικός Σας δόλιχος, ὁ ὁποῖος ἀπολύτως ταιριάζει μέ τή ζωή τοῦ σήμερον ἑορταζομένου Ἁγίου, πού ἧταν μαρτυρία ὅτι ἡ μόνη ἀδιάφθορη δόξα πού μπορεῖ νά κοσμίσει τόν ἄνθρωπο εἶναι ἡ αἰώνια καί ἀπαστράπτουσα δόξα τοῦ Θεοῦ. Ἡ εὐγενική Σας παρουσία μᾶς διδάσκει διακριτικά καί ἀθόρυβα καί μαρτυρεῖ ὅτι εἶστε ἐπίσκοπος ὅλος φῶς, ὅλος χαρά, ὅλος εὐσπλαχνία, ὅλος εὐεργεσία, ὅλος ἀγάπη. Εὔχομαι ταπεινά ὁ Θεός, διά πρεσβειῶν τοῦ προεξάρχοντος τῆς ἀποψινῆς πανηγύρεως Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Νεαπολίτου, νά Σᾶς δίνει δύναμη καί ὑγεία γιά νά συνεχίσει, ἐπί ἔτη πολλά, ἡ διακονία Σας καί ἡ ζωή Σας νά ἀποτελοῦν «ἐπιστολήν Χριστοῦ ἀναγινωσκομένη ὑπό πάντων ἀνθρώπων».

Ἑνώνω τίς ταπεινές εὐχές καί προσευχές μου μέ τίς δικές Σας Σεβασμιώτατε Πάτερ καί Δέσποτα καί ἀναφωνῶ: Ἅγιε ἔνδοξε Ἱερομάρτυς Γεώργιε, τῇ ἱερᾷ σου μνήμῃ ἑορτάζοντες, προστρέχομεν ἐν τῇ σορῷ τῶν λειψάνων σου, λαμβάνοντες δέ ἰαμάτων χαρίσματα ἰκετεύομεν μή διαλίπῃς πρεσβεύων ὑπέρ ἡμῶν ὡς παῤῥησίαν ἔχων πρός τόν Πατέρα, τόν Υἱόν καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον.

Ἀμήν.