Όποιος θέλει να ’ναι πρώτος, πρέπει να γίνει υπηρέτης των άλλων

Σκέψεις στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής 2 Απριλίου 2016
(Ε’ Νηστειών, Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας, Μαρκ. ι’. 32-45)

Σήμερα ο Χριστός είπε στους μαθητές του ότι όποιος θέλει να είναι πρώτος, πρέπει να ξέρει ότι κατ’ ουσία πρέπει να περάσει τη ζωή του σα να ‘ναι ο τελευταίος. Κι αυτό δεν ισχύει μονάχα για τους άλλους, αλλά ισχύει για όλους μας. Εύκολα κανείς θα κρίνει τον άλλον. Μα όσο πιο εύκολα κρίνουμε τον άλλο, άλλο τόσο φοβόμαστε την αυτοκριτική. Ο μεγαλύτερος φόβος του ανθρώπου είναι να παραδεχτεί τα λάθη του. Είπε κάποιος τις προάλλες: “παπά, μια χαρά τα λες… Αλλά όχι και να εξομολογηθώ! Τι; Εγώ; Θα ταπεινωθώ μπροστά σε άνθρωπο;”

Το να παραδεχόμαστε τα λάθη μέσα μας, είν’ εύκολο. Φοβόμαστε όμως να τα εξαγορεύσουμε γιατί η εξαγόρευσή τους -να τα πούμε δηλαδή, να τα εξομολογηθούμε- μας φέρνει αντιμέτωπους με το λάθος μας και τότε προβαίνουμε στην πλήρη ανάληψη των ευθυνών μας πράγμα που ενοχλεί σαφώς τον εγωισμό μας.

Ακόμα και αρκετός κόσμος που εξομολογείται, έρχεται να πει την αμαρτία του με τη δικαιολογία πάντα να ‘ναι σχεδόν έτοιμη: “ναι μεν εγώ έκανα αυτό, αλλά ο άλλος μου έκανε τα μύρια όσα…”. Θέλουμε να είμαστε μόνιμα πρώτοι, ακόμα και στη σχέση μας με το Θεό. Δε θα θέλαμε ποτέ να είμαστε στη δεύτερη ή στη τρίτη θέση. Πασχίζουμε για την πρωτιά, μα ο Χριστός τι λέει; Όποιος θέλει να ‘ναι πρώτος, πρέπει να γίνει τελευταίος…

Ο καθένας, περισσότερο ή λιγότερο, επιθυμούμε στις σχέσεις με τους άλλους, να λειτουργούμε κυριευτικά. Συνήθως δεν ακούμε καν τον άλλον και θέλουμε να επιβάλλουμε την άποψή μας. Δύσκολα αποδεχόμαστε ότι μπορεί να έχουμε και άδικο, δε μας αφήνει προς το αντίθετο η πρωτιά που πάντα αναζητούμε.

Ας βάλουμε και λίγο τον εαυτό μας στην άκρη!
Ας δώσουμε στον άλλον για λίγο τον πρώτο λόγο!
Ας φερθούμε σα τελευταίοι και όχι σα πρώτοι!

Έτσι θα μπούμε πιο εύκολα στον τρόπο που ο άλλος σκέφτεται, ώστε να τον καταλάβουμε καλύτερα.

Η πηγή της αμαρτίας είναι η πρωτιά που παντού αναζητούμε. Η τόση όμως πρωτιά, οδηγεί στη μοναξιά. Πάντα άλλωστε η “πρώτη θέση” μοιάζει πιο μοναχική απ’ τις άλλες… Σήμερα, η Εκκλησία μας τιμά την Οσία Μαρία την Αιγυπτία που άφησε τη βαθιά ερημιά της “πρώτης θέσης” για να ζήσει την μοναχικότητα της τελευταίας θέσης και να γίνει παράδειγμα για τον εγωιστή άνθρωπο του σήμερα. Ό, τι ερημιά ζούσε η Οσία Μαρία μέσα στην καρδιά της πριν τη μετάνοιά της, ίδια ερημιά ζει ο κάθε εγωιστής άνθρωπος στους αιώνες.

Αν θέλουμε να είμαστε με τον Χριστό, μας λέει σήμερα ο Χριστός, ότι πρέπει ν’ αναμετρηθούμε με την Αλήθεια Του:

  • Μπορούμε να πιούμε το πικρό ποτήρι -όπως πίνει Αυτός- για τους αδελφούς μας;
  • Μπορούμε ν’ αγαπήσουμε τον άλλον όπως ακριβώς είναι;
  • Μπορούμε με τη ζωή μας να ομολογούμε την Αγάπη που ξέρει να θυσιάζεται;
  • Μπορούμε να γίνουμε τελευταίοι στα κοσμικά πράγματα για να κερδίσουμε τη πνευματική πρωτιά;

Τότε θα δούμε το Θεό “καθώς εστί”…

Κι αν Τον περιμένουμε Θεό εξουσιαστή, όπως οι Ιουδαίοι, τότε σφάλουμε. Ο δικός μας Θεός, Ιησούς Χριστός, σε λίγες μέρες θα μας μιλήσει Εσταυρωμένος μα δοξασμένος στη ταπείνωσή Του.

Ιάσων Ιερομ.