Ο Χριστός δεν είναι θεωρία, ο Χριστός είναι πράξη

σκέψεις στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής 19 Φεβρουαρίου 2017 (Κυριακή της Απόκρεω-Μέλλουσας Κρίσης, Ματθ. κε’ 31-46)

“…διότι πείνασα και μου δώσατε να φάω, δίψασα και με ποτίσατε, ξένος ήμουν και με πήρατε στο σπίτι, γυμνός ήμουν και με ντύσατε, αρρώστησα και μ’ επισκεφθήκατε, στη φυλακή ήμουν και ήρθατε σε ‘μενα…Τότε, θα αποκριθούν οι δίκαιοι και θα πουν, “Κύριε πότε σε είδαμε να πεινάς και σε θρέψαμε ή να διψάς και σε ποτίσαμε; Πότε σε είδαμε ξένο και σε πήραμε στο σπίτι ή γυμνό και σε ντύσαμε; Πότε σε είδαμε άρρωστο ή φυλακισμένο και ήρθαμε σε σένα; Ο βασιλεύς τότε θ’ απαντήσει και θα τους πει “αλήθεια σας λέω, ό, τι κάνατε σ’ έναν από τους ασήμαντους-ελάχιστους- αδελφούς μου, σε ‘μενα το κάνατε” (Ματθ. κε’, 35-41)

Ο Χριστός μας λέει όχι απλώς να αγαπήσουμε τον άλλον, ούτε να του δείξουμε μονάχα το έλεός μας. Ο Χριστός μας λέει ότι στο πρόσωπο του άλλου, πρέπει να δούμε Αυτόν, τον ίδιο. Στο λόγο όμως αυτό, ας προσέξουμε κάτι: ο Χριστός δε μας λέει να σταθούμε στον άλλον μόνο από μια “αόριστη” αγάπη. Άλλωστε, η αγάπη από τον καθένα θα μπορούσε να ερμηνευθεί διαφορετικά. Απ’ την άλλη, δε στεκόμαστε, στον ξένο, στον πεινασμένο και στον διψασμένο, επειδή απλώς αγαπάμε τον Χριστό και ούτε στεκόμαστε εν τέλει στον ελάχιστο αδελφό επειδή φοβόμαστε ότι αν δε του σταθούμε, ο Θεός θα μας “τιμωρήσει”.

Στεκόμαστε δίπλα στον αδελφό μας που πάσχει, επειδή στο πρόσωπό του βλέπουμε τον ίδιο τον Χριστό.

  • Εμείς δεν είμαστε που λέμε ότι αγαπάμε τον Χριστό;
  • Ε, αν Τον αγαπάμε αληθινά, τότε αγαπάμε κι όλους τους αδελφούς μας ανεξαίρετα.
  • Αν δε συμβαίνει αυτό, να παρακαλάμε με την πράξη της ζωής μας τον Θεό ώστε να μας χαρίσει Αγάπη που δε κάνει διακρίσεις. Ας μη ξεγελιόμαστε λοιπόν ότι η Αγάπη είναι δική μας κατάκτηση. Εμείς, αυτό που κάνουμε με την πνευματική ζωή είναι να ετοιμάζουμε τον εαυτό μας ώστε να κατοικήσει η Αγάπη που είναι χάρισμα του Αγίου Πνεύματος.

    Βλέπω στο πρόσωπο του αδελφού μου, τον ίδιο τον Χριστό, την ίδια μου τη Σωτηρία, την ίδια μου την Ανάσταση. Ο αδελφός μου πονάει. Ο αδελφός μου πεινάει και διψάει. Ο αδελφός μου είναι στη φυλακή. Ο αδελφός μου είναι ξένος και γυμνός. Σ’ αυτόν τον αδελφό μου δε βλέπω τον Χριστό θεωρητικά. Ο Χριστός δεν είναι θεωρία, ο Χριστός είναι πράξη. Θα καταλάβω λοιπόν ότι είναι πράξη όταν ανοίξω το Ευαγγέλιο και δω ότι πρώτος Αυτός πόνεσε, πρώτος Αυτός πείνασε και δίψασε. Πρώτος Αυτός εγίνηκε ξένος και κλείστηκε στη φυλακή, Αυτός είναι που πρώτος γυμνώθηκε πάνω στο σταυρό.

    Βλέπω τον Χριστό στον άλλον, σημαίνει ότι στη ταπείνωση του καταφρονεμένου, διακρίνω τη δόξα της αρετής του. Αν λυπάμαι τον αδελφό μου που έχει ανάγκη, τότε το φρόνημά μου είναι κοσμικό. Αγαπώ τον αδελφό μου που έχει ανάγκη, σημαίνει ότι στην ταπείνωσή του, βλέπω την ταπείνωση του Χριστού, ταπείνωση που προηγήθηκε της ανάστασης. Η ταπείνωση του καταφρονεμένου γίνεται γι’ αυτόν στεφάνι απ’ τον Θεό που πρώτος ταπεινώθηκε. Πώς λοιπόν να λυπηθώ κάποιον που έχει δοξασθεί;

    Αν κάποιοι φιλόσοφοι του κόσμου λένε ότι στο πρόσωπο του άλλου βλέπει ο καθένας την κόλασή του, εμείς κηρύσσουμε Ιησού Χριστό, εσταυρωμένο και αναστάντα! Στο πρόσωπο του αδελφού βλέπουμε το δρόμο της δικής μας ανάστασης, μιας ανάστασης που ξεκινά με το ταξίδι της Αγάπης. Ας δουλέψουμε τόσο με τον εαυτό μας, όσο και στις σχέσεις μας με τους άλλους αδελφούς μας. Ο Χριστός μιλά για ξένους, διψασμένους, πεινασμένους, γυμνούς και φυλακισμένους. Μα, αν το σκεφτείς, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, όλοι δεν ανήκουμε σ᾽ αυτές τις κατηγορίες;

    Όλοι είμαστε “ελάχιστοι” γιατί δε μπορούμε να ζήσουμε χωρίς την Αγάπη του Θεού και των αδελφών μας. Η μόνη μας “ανάγκη” είναι η Αγάπη. Αυτό είναι ο Παράδεισος: η διαιώνιση της Αγάπης!
    Πριν λίγες μέρες, ο τελώνης με την αλήθεια του έβγαλε την μάσκα της υποκρισίας του φαρισαίου. Ο άσωτος αναγνώρισε το λάθος του και γύρισε ζητώντας την αγκαλιά του πατέρα του. Σε τέτοιους ανθρώπους -αληθινούς- φανερώνεται ο Θεός. Ο τελώνης και ο άσωτος θα μπορούσαν να έμεναν στις ίδιες γειτονιές μ᾽ εμάς. Ας διδαχθούμε απ’ την αλήθεια τους, να μας χαριτώνει ο Θεός στην Αγάπη. Κυριακή της Απόκρεω εξετάζει ο Χριστός πως ο καθένας από ‘μας διαχειρίστηκε την Αγάπη που του χαρίστηκε.

    Αυτό είναι το κριτήριό Του κι είναι στ’ αλήθεια φοβερό.

    Ιάσων Ιερομ.