Ημερολόγιο Τεσσαρακοστής Γ’

Πέρασε η τρίτη βδομάδα της νηστείας. Ακούσαμε πολλές φορές στην Προηγιασμένη τις ωδές των αναβαθμών και ήδη από μέσα μας, κάποιους στίχους, κάτι, το επαναλαμβάνουμε, άθελά μας, μαζί με τον αναγνώστη. Έτσι αρχινά η Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία: με τις ωδές των αναβαθμών, τους ύμνους που έψαλλαν οι Εβραίοι όταν πήγαιναν στο Ναό του Σολομώντα για να προσφέρουν θυσία στο Θεό. Αναβαθμοί ήταν οι σκάλες του ναού που οδηγούσαν στο χώρο της λατρείας. Στο βάθος του Ναού, η Κιβωτός της Διαθήκης, με τις πλάκες του Μωυσή. Στο δικό μας ναό, ο ίδιος ο Θεός, Ιησούς Χριστός, Σώμα και Αίμα. Εκεί ο Νόμος, εδώ η Χάρη και η Αλήθεια.

Ταξίδια και αποστάσεις, αφίξεις και ευλογίες: όντως για να βρούμε τον Χριστό, να Τον ανταμώσουμε πρόσωπο με πρόσωπο, χρειάζεται να διανύσουμε, πρώτα απ’ όλα, το μεγάλο ταξίδι στα έγκατα του εαυτού μας. Ν’ αναζητήσουμε άφοβα τα πάντα μας για να συναντήσουμε το πάντα του Θεού. Ν’ αναζητήσουμε το όλον μας, μήπως και συναντήσουμε κάτι τις από το ακατανόητο όλον του Θεού. Κι αν δεν χάσουμε, πώς θα βρούμε; Αν πιστεύουμε ότι κατέχουμε τα πάντα και ότι τίποτε δεν είναι αγώνας, εν τέλει σκλαβωνόμαστε από τη δύναμη εκείνου του δυνατού που οι φαρέτρες του τόξου του καμώθηκαν πάνω στα κάρβουνα της μοναξιάς. Eίναι αυτό που λέμε στην Προηγιασμένη: «…τά βέλη τοῦ δυνατοῦ ἠκονημένα, σύν τοῖς ἄνθραξι τοῖς ἐρημικοῖς…». Η μοναξιά και η εμμονή σ’ αυτήν, είναι ο χειρότερος διάβολός μας.

Δε κοιτώ την Αλήθεια σημαίνει πάνω απ’ όλα ότι την φοβάμαι. Οτιδήποτε αρνούμαστε είναι εκείνο που μας δίνει αρνητικά συναισθήματα. Δεν αγωνίζομαι λοιπόν με τον εαυτό μου και για τον εαυτό μου, σημαίνει ότι τον εαυτό μου φοβάμαι. Οι χριστιανοί όμως δεν φοβούνται τίποτε: με τον Χριστό, ο τελευταίος μας εχθρός, ο Θάνατος, νικήθηκε. Αυτό το σύμβολο της νίκης δεν προσκυνήσαμε, όταν το είδαμε να υψώνεται την τρίτη Κυριακή των Νηστειών; Τα παιδιά του Χριστού δεν υστερούν σε τίποτε. Άλλωστε, το κενό του υστερήματος επιφέρει τους φόβους. Οι χριστιανοί δε φοβούνται ούτε από τους μέσα εχθρούς, ούτε από τους έξω. Βέβαια, ο διαχωρισμός αυτός μοιάζει λίγο μάταιος. Για να πέσω θύμα του πολέμου των εχθρών, πάει να πει ότι συνεργάζονται τα μέσα με τα έξω. Εγώ είμαι αυτός που αφήνω περιθώριο στο Διάβολο να αμαρτήσω, δηλαδή να αφήσω -έστω και για λίγο- τον Χριστό. Πτώση μας τεράστια είναι, όταν στην πτώση μας ρίχνουμε αλλού το βάρος και δεν παίρνουμε μέρος στην ευθύνη -τότε δείχνουμε στ΄αλήθεια πόσο φοβόμαστε!

Μόνοι μας αφηνόμαστε στον πόλεμο, μόνοι μας δίνουμε χώρο στο κακό. Ο Σταυρός του Χριστού διώχνει το κακό όταν πάνω απ’ όλα και η δική μας ζωή μιμείται Αυτόν που αγίασε τούτο το Ξύλο. Αλλιώς ταξιδεύουμε για να βρούμε έναν Θεό που συμβιβάζει και συμβιβάζεται, ακριβώς δηλαδή σαν κι εμάς και προσκυνούμε τον Νόμο, μένοντας πεινασμένοι για Χριστό, όταν Αυτός είναι το ακριβώς αντίθετο: Χάρις και Αλήθεια, Φως και Ζωή των ανθρώπων.

Ιάσων Ιεροδ.