Ημερολόγιο Τεσσαρακοστής Ε’

Η πέμπτη εβδομάδα της νηστείας μας φέρνει εξολοκλήρου ενώπιον των ευθυνών μας. Έχουμε φτιάξει μια κοινωνία, η οποία υπεραγαπά τον ατομισμό και όταν γίνεται λόγος για ενότητα, αναλωνόμαστε μιλώντας θεωρητικά και τα λόγια μας ακούγονται ξερά και κούφια, χωρίς περιεχόμενο. Με λογύδρια που προέρχονται μέσα από το ψυγείο της συντήρησης και τόσο μάλιστα παγωμένα που μας φαίνονται ξένα. Στην Εκκλησία όμως δεν μιλάμε για μια θεωρητική ενότητα, αλλά για μια ενότητα που βιώνεται. Το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, το Σώμα και το Αίμα του Σωτήρα: λάβαμε τους καρπούς των χεριών μας, στάρι και σταφύλι, ζυμώσαμε άρτο και φτιάξαμε κρασί, ο καθένας τα προσκόμισε επώνυμα και όταν πέρασαν το άγιο βήμα, λειτουργήθηκαν και μεταβλήθηκαν: κοινή τροφή για το κοινό της Εκκλησίας. Κοινό, όχι με μιαν έννοια κοσμική αλλά με βαθιά και εννοιολογική. Οι χριστιανοί έχουμε τα πάντα κοινά, ελπίδα, πίστη και ανάσταση: ας διαβάσουμε εκ νέου τις Πράξεις των Αποστόλων!

Η πέμπτη βδομάδα μας έφερε μπροστά στην ευθύνη αυτή. Να ρωτήσουμε τον εαυτό μας και να απαντήσουμε ως χριστιανοί: αυτός είναι ο δρόμος μας. Οι άνθρωποι διαλέγουμε οπτικές και ρόλους, χαρακτήρες και συμπεριφορές αντίδρασης. “Είμαι χριστιανός” σημαίνει ότι και την ώρα που κοιμάμαι, για παράδειγμα, ονομάζομαι από τον Χριστό! Δεν διαλέγουμε το πότε θα είμαστε χριστιανοί και πότε δεν θα είμαστε. Ή είμαστε ή δεν είμαστε. Επίσης, δεν μπορώ να είμαι λίγο ή πολύ. Δεν μπορώ να είμαι χριστιανός και να μην αγωνίζομαι από το μετερίζι μου για την Ενότητα μέσα στην οποία ζω στην Εκκλησία και καλούμαι να ταξιδέψω έξω από την Εκκλησία. Αυτή είναι η σπουδαιότερη ιεραποστολή μας.

Τι έλειπε απ’ την Οσία Μαρία την Αιγυπτία μετά από τόσες δεκαετίες άσκησης στην έρημο; Έκανε θαύματα, μεταφερόταν σαν πνεύμα! Η επιθυμία της να κοινωνήσει των αχράντων μυστηρίων από τον Αββά Ζωσιμά, δηλώνει σε μας, σήμερα, ότι χωρίς την Κοινωνία με την Εκκλησία, δηλαδή τον ίδιο τον Χριστό, η εξολοκλήρου συνάντηση με τον Χριστό είναι αδύνατη. Λέει ο κόσμος: “…Ε, εγώ όταν θέλω να προσευχηθώ, πάω στο ναό, ήσυχα, ανάβω το κεράκι μου και τα βρίσκω με τον Θεό…”. Όμως ο Χριστός καταλύει ακριβώς αυτή την προσωπική μόνωση. Ας δούμε τον λόγο της Εκκλησίας, τους χαιρετισμούς που ακούσαμε στο σύνολό τους, την Παρασκευή. Ήρθαμε σε ενότητα μέσα στην Εκκλησία και με κοινό στόμα και καρδιά, δανειζόμαστε το στόμα του Αρχαγγέλου και εκφωνούμε τα “χαίρε” στην Παναγία. Επειδή αγωνιζόμαστε να μένουμε ενωμένοι σαν οικογένεια, έτσι κι η μάνα που υμνείται από όλους, η Πανύμνητος Μήτηρ, στέργει στον καθένα και παιδί της να τον αναγνωρίζει, με τον σταυρωμένο Γιό της, τα ασυνάντητα πάνω στο Ξύλο σε ενότητα να καλεί.

Ιάσων Ιεροδ.