«Η της Τριάδος προσκύνησις»

Η ζωή ως κοινωνία και σχέση

Τα δόγματα της Εκκλησίας, η δογματική της διδασκαλία δεν αποτελούν θεωρητικές διατυπώσεις περί του Θεού, αλλά εκφράζουν με ανθρώπινα μέσα, με τον ανθρώπινο λόγο την εμπειρία, το βίωμα, τη ζωή της εκκλησιαστικής κοινότητας, της Εκκλησίας.

Και η Εκκλησία δεν είναι απλώς ένας ιστορικός, θρησκευτικός θεσμός, ο οποίος διασώζει το θρησκευτικό βίωμα ενός λαού, αλλά μπολιάζει μέσα στη ζωή του κόσμου, στη δημιουργία, στον άνθρωπο και στις σχέσεις του τη ζωή και την αλήθεια του Τριαδικού Θεού.

Εκκλησία είναι η συγκρότηση, η αναδημιουργία του κόσμου και του ανθρώπου πάνω στη ζωή του Τριαδικού Θεού. Η ζωή του Τριαδικού Θεού μας αποκαλύφθηκε, μας φανερώθηκε, μας χαρίστηκε μέσα από το γεγονός του Χριστού, την Ενσάρκωσή Του, το Σταυρό, την Ανάσταση και την Ανάληψή Του.

Ο Χριστός μας χαρίζεται μέσα στην Εκκλησία με την παρουσία, τη δράση και την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, το οποίο «όλον συγκροτεί το θεσμό της Εκκλησίας» σε υπαρξιακό γεγονός κοινωνίας σχέσεων εν ελευθερία.

Σ’ αυτό το γεγονός της ζωής του Τριαδικού Θεού, της σχέσης και της κοινωνίας του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος μετέχουμε και οι άνθρωποι μέσα από το μυστήριο και το γεγονός της θείας Ευχαριστίας.

Σ’ αυτό, αναγνωρίζουμε το Θεό ως Πατέρα, δεχόμαστε το χάρισμα της υιοθεσίας μας δια του Υιού του και μετέχουμε στα χαρίσματα και τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος.

Μας δίνεται η δωρεά και ταυτόχρονα η αποστολή να μαρτυρήσουμε μέσα μας και στον κόσμο, τη ζωή ως κοινωνία και σχέση, την ύπαρξη ως συνύπαρξη, υπέρβαση και αποδοχή, το «είναι» ως μοιρασιά και αλληλοπεριχώρηση.

Στον κόσμο της μοναξιάς, των υπαρξιακών αδιεξόδων, του εγωκεντρισμού και της υπερκατανάλωσης, το γεγονός της Πεντηκοστής και της φανέρωσης της Αγίας Τριάδος αποτελεί δυναμική πρόκληση αλλά και πρόσκληση υπέρβασης του εαυτού μας και του ανοίγματος του στη ζωή του Τριαδικού Θεού, στην παρουσία του συνανθρώπου, στο σεβασμό και την προστασία της δημιουργίας.

Αν η Εκκλησία, απωλέσει αυτή τη δυναμική, αυτό το «άλας της ζωής», θα συντηρεί απλώς έναν θεσμό έστω και θρησκευτικό, ικανοποιώντας την ενστικτώδη τάση του ανθρώπου να θρησκεύει, στερώντας του όμως τη δυνατότητα να μετέχει στη ζωή του Τριαδικού Θεού, στη ζωή αγάπης, κοινωνίας και μοιρασιάς.

Η εικόνα της Αγίας Τριάδος του μοναχού Αντρέι Ρουμπλιώφ, μαθητή του ζωγράφου .Έλληνα Θεοφάνη, εκφράζει με τον πιο εκφραστικό και δυναμικό τρόπο, με τα σχήματα, τα χρώματα και τις μορφές των τριών Αγγέλων στη Φιλοξενία του Αβραάμ, αυτή την αλήθεια, αυτή την πίστη, αυτή τη ζωή της Εκκλησίας.

Την ύπαρξη του Θεού και του ανθρώπου ως υπέρβαση της ατομικότητας, ως κοινωνίας και αποδοχής του Άλλου, ως ζωή με τον Άλλο.

Τα πρόσωπα του Υιού και του Αγίου Πνεύματος είναι στραμμένα προς τον Πατέρα, ο οποίος είναι η πηγή της ζωής τους και τον οποίο αποκαλούν “Αββά”, “Πατέρα”. Κάθε πρόσωπο ζει μόνο για τους άλλους. Κανείς δεν μπορεί να θεωρηθεί σε διαχωρισμό από τους άλλους δύο. Ο καθένας ζει την ζωή των άλλων και δίνει τον Εαυτό του πλήρη στους άλλους με τέτοιο τρόπο, που κάθε ένας από τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος είναι μέσα στους άλλους (Ίων. 17,21 ).

Τέλεια ενότητα στην κοινότητα.

Υπέρτατη Πηγή της Ζωής.

Υπερευλογημένη Αγία Τριάς, Δόξα σοι.