Είμαστε όλοι του Χριστού καλεσμένοι

σχόλια στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής 16 Οκτωβρίου 2016 (Κυριακή Σπορέως, Λουκά η’ 4-15)

Ο Χριστός είναι ο Σπορέας που ρίχνει το σπόρο, τον Λόγο του Θεού. Εμείς είμαστε η γη. Άλλοτε τον δεχόμαστε, άλλοτε όχι. Είμαστε σαν την γη, που είναι πετρώδης ή γόνιμη, ενώ άλλοτε ο σπόρος παραπέφτει κι άλλοτε πεθαίνει στον αγώνα να ξεπροβάλλει απ’ τ’ αγριόχορτα.

Τα σύμβολα που χρησιμοποιεί ο Χριστός έχουν να κάνουν με την γονιμότητα, με την ζωή. Βλέπεις αγκάθια, βλέπεις πέτρα, βλέπεις γη που κλωτσάει το σπόρο, βλέπεις τέλος και γη γόνιμη. Στη πέτρα δεν υπάρχει ζωή. Καμιά παραγωγή, ένα τίποτε. Μια άρνηση: στη πέτρα κρύβεται ο θάνατος. Στ’ αγριόχορτα υπάρχει ζωή; ο καρπός αγωνίζεται να βγει, σου μιλάει ο Θεός, άκουσέ Τον! Υπάρχει γη κι η ζωή παλεύει. Τώρα υπάρχει κι αγωνίζεται να δραπετεύσει. Την τυλίγουν όμως τ’ αγριόχορτα και πάλι στο θάνατο καταλήγει. Στην άλλη γη που πέφτει καρπός, χάνει τη ρότα του και δεν καταφέρνει να εκπληρώσει τον σκοπό του. Την τέταρτη φορά έπεσε στη καλή γη κι αυξήθηκε!

Σ’ όλο αυτό υπάρχει ένα αλισβερίσι ζωής που είτε πετυχαίνει, είτε όχι. Δίνεται ο καρπός, δίνεται η ζωή κι η γη πως απαντάει;

Εγώ, εσύ και όλοι μας είμαστε η γη. Και γνωρίζουμε πολύ καλά ότι συμμετέχουμε σ’ όλες τις περιπτώσεις που αναφέρει ο Χριστός. Γινόμαστε πέτρα, μπλεκόμαστε στ’ αγριόχορτα, αντιδρούμε. Μας μιλά ο Χριστός κι εμείς παλεύουμε. Δε γεννηθήκαμε καλή γη. Είμασταν πέτρα! Σημασία έχει να νικάμε στην πάλη, να γινόμαστε γη αγαθή. Για τον καθένα από ‘μας το ταξίδι προς την εύφορη πεδιάδα είναι προσωπικό, ανήκει στον καθένα. Κι ο Χριστός, στο ταξίδι αυτό, μιλά στον καθένα ξεχωριστά. Για τον κάθε ένα από εμάς σαρκώθηκε και σταυρώθηκε ο Χριστός, ξεχωριστά στον καθένα μας μιλάει.

Είμαστε όλοι του Χριστού καλεσμένοι να δεχθούμε το Λόγο. Δεν θα σωθούμε σαν κοινότητα, σαν πόλη, χωριό ή έθνος. Θα σωθούμε προσωπικά, ο καθένας χωριστά μα όλοι μαζί εν Εκκλησία! Η λιπασμένη γη είναι καθαρότητα, ο Κύριός μας εξηγεί. Ο Χριστός καλεί τον καθένα μες την Εκκλησία να τον καθαρίσει, να τονε κάνει αγνό ώστε να δεχθεί τον καρπό. Ο δρόμος μπορεί να ‘ναι προσωπικός ωστόσο όλων μας οι δρόμοι διασταυρώνονται μπροστά απ’ την Ωραία Πύλη. Στο Σώμα και το Αίμα του Χριστού, το Κοινό Ποτήριο της Βασιλείας. Από αυτό τρεφόμαστε τώρα, μα και αιώνια θα Τον κοινωνούμε στην Βασιλεία Του. Αυτή είναι κι εκείνη η αίσθηση Παραδείσου, κάποια κλάσματα έστω δευτερολέπτου, μετά την Θεία Κοινωνία που έχουμε αισθανθεί: ενωμένοι με τον Χριστό, ενωμένοι με την Άμπελο, πολίτες της Βασιλείας των Ουρανών. Κι αν απ’ την άλλη, μπερδευτούμε και πιστέψουμε ότι ακολουθούμε τον Χριστό “με τον δικό μας τρόπο”, έξω από την Εκκλησία, μας τρώγουν τ’ αγριόχορτα και χάνεται ο μισθός μας. Πάλι διαλέγουμε τον εαυτό μας…

Ιάσων Ιερομ.